Bewerkte organische geluiden blijven een onuitputtelijke bron van amusement ten huize (pv). Hebben we hier echt te maken met een monster dat een schedel leegzuigt, of luisteren we gewoon naar Simon Heath die luid een potje yoghurt oplepelt? In elk geval zit Atrium Carceri op zijn plaats op Cold Meat. Zijn derde cd opent een wereld van rook en spiegels waar drones, vervormde koren en rituele percussie het opnemen tegen occult gemurmel en stemmen van Japanse rookwandelaars. Na de derde luisterbeurt hebben alle pissebedden voorgoed onze kelder verlaten. Hoed u als BDN zijn verroeste dorsmachine richting punk stuurt. We worden nog nauwelijks verrast door de gezinsvriendelijke perversies, de dieppompende bassen en de stem uit de Hel die We Destroy You roept, maar deze cd bevat toch enkele fijnzinige hits (Oh Baby I Wanna Throw Up) die onze onderwereld weer wat ongezelliger maken. Er zit nog steeds zand in de droog draaiende motoren, de keiharde noisekorst is dikker dan het vulsel en het monotone ritme zou in vrolijker tijden een wals genoemd worden. Samples doceren intussen over de kwaliteitsvereisten van een goede varkenskotelet, en wie durft de mening van deze keurslager betwisten? Desiderii Marginis zal met zijn sacrale dark ambient wel nooit uit de schaduw van zijn bekendere labelgenoot Raison dEtre wegraken, maar dat mag ons niet beletten om zijn output eerlijk tegen ons glasraam te houden. Een ijle synthesizer verpersoonlijkt de eenzaamheid, een akoestische neofolkgitaar de strijdvaardige hoop, en een loodzware drumslag de onvermijdelijkheid van een ongelukkig einde. Titels als Still Life of The Weight Of The World spreken boekdelen. De afwezigheid van vocalen en het invoegen van oncomfortabele concrete geluiden draagt bij tot een coherent soundtrackgevoel, zolang het verhaal zich maar afspeelt in een grafkelder of een ontheiligde kapel. Kortom, ongewijde degelijkheid die echter nauwelijks opvalt in de immense CMI catalogus. Wij hebben voor het lof de kerk definitief verlaten.