Al hebben we in het verleden nooit hoog opgelopen met hiphop, de enigste wapenfeiten terug te vinden in de platenkast zijn de eerste boorlingen van De la Soul en Run-D.M.C. feit is dat de hedendaagse producers en rappers die ver van de mainstream hun ding doen één van de interessantste subcultuur van het moment vormen. Zelf hebben we het soms moeilijk om vijf woorden achter elkaar verstaanbaar voor te dragen. Vandaar misschien de bewondering voor woordkunstenaars zoals deze Canadees Noah23 (Noah Brickley). Muzikale variatie is troef, niet enkel sombere melodielijnen of een minimale benadering maar een brede kijk op de muziek geschiedenis levert een album met een positief, opgewekt geluid. Zijn kritische sociale beschouwingen krijgen een contrair fris en speels kader. In die mate dat nummers als Lizard Lion Eagle, Chicken Box en Scream catchy songs zijn met hit potentieel. En daar is niks verkeerd mee deze keer. Herfst muziek van de straat, zo zou je het oudere werk van Sixtoo bondig kunnen omschrijven. Na een periode van sobere, desolate albums koos deze laatste voor warmere jazz (Chewing On Glass uit op Ninja Tune). MC Mcenroe houdt zich op in de scene rond Sixtoo, en hij combineert deze beide invalshoeken op 5 Years In The Factory. De instrumentale tracks passen zo in de Ninja Tune catalogus, en ook het overige klinkt zwoel down tempo. Een warme diepe bas sound, droge beats, scratching en andere samples worden loom aan elkaar geregen. De teksten worden ook rustig voorgedragen wat maakt dat ze goed te verstaan zijn. Niet altijd aangenaam, de muziek kan wel warm en rustig zijn tekstueel worden er vervelende vragen gesteld en word je geregeld voor de spiegel gesleept. Een verdienstelijke plaat maar moesten we voor een keuze staan dan heeft Noah23 meer te bieden. Dit zonder rekening te houden met de derde in het rijtje, meteen ook de bekendste, Beans. Al staan op zijn nieuwe album een aantal nummers die we menen te herkenen van vorige albums toch is hij bij momenten weer niet te overtreffen. Met zijn minimale trukendoos weet hij een herkenbaar geluid neer te zetten en dat is weinig gegeven. Elektronica, beats en zijn rhyms klinken terzelfder tijd droog en minimaal als swingend en met veel soul. Hij weet op ‘Shock City Maverick’ een goed evenwicht te vinden tussen productionele hoogstandjes, vinnige lyricks en knappe songs.