Thirsty Ear is een vooruitstrevend label dat zich profileert in het uitbrengen van releases die een mengvorm van jazz, elektronica en rap voortbrengen. Elk van hun platen straalt zo een bevreemdende atmosfeer uit, die een beetje doet denken aan de soundtracks bij de films van David Lynch. Het motto van Thirsty Ear is een streven naar het verleggen van muzikale grenzen door artiesten uit hun gewone muzikale hoekje te halen om zo de toekomst van jazz te verzekeren. Deze twee releases zijn ondergebracht in de Blue Series, een reeks cds die onder de artistieke leiding staat van Matthew Shipp. Craig Taborn heeft zijn naam gevestigd als gerespecteerd jazzpianist. Op zijn cd Junk Magic gaat hij echter, naast zijn intrigerende pianospel, in de weer met keyboards en computers. Samen met zijn kompanen Mat Maneri op viool, Aaron Stewart op tenorsaxofoon en de ook van The Bad Plus bekende David King op drums maakt hij een quasi perfecte combinatie van free-jazz met elektronica. Elementen van Detroit techno, abstracte laptopbliepjes en door breakbeat beïnvloede drumritmes worden gecombineerd met traditionele jazzstructuren. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat binnenkort een remixplaat van Junk Magic zal verschijnen op datzelfde label(door Val-Inc). Het sextet el-p heeft zowel pianist Matthew Shipp, trompettist Steve Swell als bassist William Parker in de rangen (om de bekendste te noemen), waardoor onze nieuwsgierigheid meteen werd gewekt. De nadruk ligt op het pianospel, terwijl de blazers de sound verder kleuren en naast de drums en de bas ook de trombone voor de gevarieerde groove zorgen. Ook hier sporadisch wat elektronica, maar het geheel klinkt heel wat atmosferischer. Een aantal van de nummers hebben zelfs een postrockneiging, stijl Piano Magic. Grenzen vervagen, er is sprake van yesterday en we horen vooral tomorrow.