Joy is inmiddels alweer het vierde album van Brandt Brauer Frick, het Duitse trio dat techno maakt die van klassieke muziek uitgaat. Joy is alweer een stap verder dan de voorgangers en gaat van jazz tot diverse soorten 80ies wave, zonder de stevige elektronische beats te verwaarlozen. Er is ook meer aandacht voor zang en er ligt meer nadruk op iets dat op een liedje lijkt, of enige duidelijke ontwikkeling binnen een bepaalde context lijkt te hebben. Fijnzinnig en subtiel is het nog steeds, zonder de stuwende ritmes te vergeten. Volgens de makers vallen de themaâs van de liedjes onder postreligie, en is het zonder twijfel hun Nietzsche album. De onderwerpen zijn inderdaad niet heel lichtvoetig te noemen, maar behandelen wezenlijke kwesties in onze maatschappij zonder vertrouwde vormen van richtinggevende religie (al moeten daarbij toch nog heel wat mensen inhaken…). Dat is dan wel enigszins ten koste van de dansbaarheid gegaan, want een swingend stuk duurt nooit echt lang of het wordt al weer overgenomen door een belangwekkende vraag of stelling, of een zaaddodende, veel te lange break.