Het Limburgse trio Heisa, bestaande uit Jacques Nomdefamille (zang, keyboards, bas, ook Peuk), Koen Castermans (gitaar) en Jonathan Frederix (drums), heeft een opvolger klaar voor het zeven nummers tellende ‘Heisa’ van vorig jaar. Dat was eigenlijk al meer een lp dan een ep met zijn tijdsduur van bijna een half uur. Toch wordt ‘Joni’ in de markt gezet als het echte langspeeldebuut. Niet dat we daarover gaan mierenneuken. Het trio heeft dit keer tien nummers in de aanbieding die net zo sterk klinken en goed in elkaar zitten als de nummers die eraan voorafgingen. De band heeft ondertussen al heel wat podiumervaring opgedaan en weet dus heel goed wat werkt en wat niet. Daar kunnen we alleen maar voordeel bij hebben. Heisa ontglipt dan ook stilaan aan het stigma van Tool dat hen altijd al boven het hoofd hing. Die invloed zal waarschijnlijk nooit helemaal verdwijnen, maar we horen net zo goed Warpaint of Disappears in een aantal van de liedjes, die hun weg zoeken tussen mathrock, postrock en alsmaar meer noiserock. Ondanks het onderliggende geweld slaagt Heisa er toch in bevattelijke nummers te schrijven die bij iet of wat alternatief gerichte luisteraar of radiostation de aandacht zullen trekken.