Het is zo’n zeven jaar geleden dat Neil Haggerty en Jennifer Herrema hun Royal Trux– relatie op de klippen zagen lopen. Geen grote verrassing, een relatie gebaseerd op destructieve neigingen is geen lang leven beschoren en het is misschien zelfs een wonder dat ze het zo lang hebben volgehouden. De legendarische underground status van Royal Trux, verworven met albums als ‘Twin Infinitives’, ‘Thank You’ en, in iets mindere mate ‘Cats and Dogs’ en de rock-’n-roll junkiehouding van Herrema, is nog lang niet verdampt en ook met haar nieuwe liefde, RTX, staat Herrema garant voor een onversneden passie voor rock ’n fuckin’ roll. Het is ook die passie die dit derde RTX album staande houdt. De kracht in Herrema’s stem als centrale thema, alles eromheen ter versterking van die kracht. Brullende riffs, distortie in overvloed, trends of hypes zijn hier niet te vinden. Dit is rockmuziek zoals het bedoeld is en dan in de Detroit versie; rauw, vuig en brutaal. Niet alleen in tekst, maar vooral in het geluid. Een titel als ‘You Should Shut Up’ is maar op één manier uit te leggen en de moddervette solo’s, de dikke drums en Herrema’s ruwe stem geven aan een statement als dat beter serieus te nemen. Het zijn vooral die hoge-snelheid beukers die dit album maken. Op rustige nummers als ‘Cheap Wine Time’ schakelt de band een tandje lager en komen de zwaktes naar voren. Herrema’s stem mist overtuiging en de band verzandt in simpele structuren. ‘Birthday Song’ en ‘Rainbow High’ laveren tussen jaren 1970 hardrock en de protopunk van The Stooges maar het is vooral Herrema die RTX zijn identiteit geeft. Hongerig naar de smerigheden des levens, wie is dat niet?