Het is weer tijd voor weelde uit de Arabische wereld, verzorgd door uw kitscherige wereldreizigers van Sublime Frequencies. Dit is inmiddels al het derde album met verzameld cassettewerk van Omar Souleyman, precies op tijd voor het begin van zijn westerse toernee deze zomer. Souleyman is zowat de knuffelarabier geworden voor de gefreakte etnische muziekliefhebber door zijn opzwepende Dabke-dansmuziek. Gekleed in traditionele Noord-Syrische kledij met rood-witte hoofddoek en bijbehorende zwarte zonnebril brabbelt hij romantische poëzie en slaakt hij kreten als ‘yalla’ (Arabisch voor zoiets als ‘Laat je gaan’). Dit alles heeft gezorgd voor de mythische status van zijn persoon en zijn muziek. Muzikaal gezien is het eigenlijk vooral de toetenist die het Souleyman-geluid belichaamt, met snelle riedels die het midden houden tussen technokitsch en Syrische tradities. Het gaat net als op zijn vorige albums van supersnelle Dabke ritmes naar lo-fi pop. Dit is niet het beste album van de drie, maar de fans zullen tevreden zijn met een aantal nieuwe woestijntechnohits. Op ‘Ecstatic Music Of The Jemaa El Fna’ horen we straatmuziekopnames uit 2005 van het centrale Jemaa El Fna-plein in Marrakech. Op die plek wordt elke avond Gnawa muziek gespeeld door verschillende groepjes, de rituele en hypnotiserende Marokkaanse blues van zeer ritmische snaaraanslagen, bijgestaan door djarbouka-drums en samenzang. Het is geen geheim dat de Gnawa muziek de speelstijlen van The Rolling Stones en Jimi Hendrix sterk beïnvloed hebben toen ze Marokko in de late jaren 1960 bezochten. De gespeelde songs zijn covers van bekende Gnawa-bands uit de jaren 1970 zoals Lemchaheb, Larssad en Nass el Ghiwane, de band die in Marokko op zijn beurt wordt vergeleken met The Rolling Stones. Alles hier heeft een krachtige lo-fi-klank, doordat de akoestische snaarinstrumenten zoals de oud en de guimbri flink versterkt zijn alsof het elektrische instumenten zijn. Dit is pas échte transcedentale rockmuziek voor in hogere sferen. Het is alsof je er zelf bijzit met de smaak van safraan nog in je mond en een dikke brok hasj in je broekzak, terwijl opdringerige souvenirverkopers en hennavrouwen om je heen cirkelen. Je moet er geweest zijn, zeg maar. Sublime Frequencies stelt ons opnieuw niet teleur.