It’s Up To Emma

De intense, bluesy en compromisloze muziek van de Engelse singer-songwriter Scout Niblett is zeer hoorbaar beïnvloed door het vroege werk van PJ Harvey en Cat Power. Maar waar die muzikantes zich ontwikkelden met steeds subtieler en gelaagder werk – waarmee ze ook een deel van hun oude fanschare verloren – leek het alsof Niblett nog steeds gewoon af en toe een plaatje van Nirvana opzet. Dat ze zich wel degelijk ontwikkelt, maar gewoon wat trager, bewijst haar nieuwe plaat ‘It’s Up To Emma’. Het is een conceptalbum over liefdesvedriet, openend met het rockende ‘Gun’ waarop ze een ex-geliefde toesnauwt: ‘You took your love away from me/And I am thankful’ over een riffende gitaar en simpele drums. Daarna bezingt ze per lied de verschillende gedaantes die liefdesverdriet aanneemt: van nostalgie (‘My Man’) tot woede (‘Can’t Fool Me Now’) en hoop op een tweede kans (‘Second Chance Dreams’). Het muzikale palet verschuift mee: klinkt ‘Gun’ nog net zo rauw en kaal als de achterliggende gevoelens, op ‘Can’t Fool Me Now’ en ‘My Man’ duiken onverwacht strijkers op die de liedjes zachter en mooier maken. ‘Woman And Man’ heeft een korte classic rockexplosie en ‘What Can I Do’ ontpopt zich tot een heuse power ballad. Niblett toont daarmee een flexibiliteit en een oog voor de complexiteit van gevoelens die haar eerdere werk en het nogal clichématige openingslied niet deden vermoeden. Maar ook voor kale woede en haar jengelende kindvrouwtjesstem is nog altijd ruimte. En voor een flauwe cover van ‘No Scrubs’ van TLC. Zoals gezegd, de ontwikkeling moet ook weer niet te snel gaan. ‘It’s Up To Emma’ kan daarmee moeiteloos bij de collectie van de trouwe fans, maar heel veel nieuwe zieltjes zal ze er niet mee winnen.