Alan McGee, ooit de bezieler achter het legendarische Creation Records, heeft een nieuw label. De man die onder meer Oasis tot de massa bracht, heeft meteen een eclectische verzameling artiesten aan zijn rooster toegevoegd. Chris Grant, afkomstig uit Liverpool, speelde indertijd bij The Grants. McGee ontdekte Chris Grant toen hij met die band speelde, maar hij kon toen geen deal maken, bij gebrek aan een label. Dat heeft hij nu wel, waardoor Grant meteen een soloalbum mag uitbrengen. ‘It’s Not About War’ is een schot in de roos. Grant heeft zijn tien liedjes zo eenvoudig en goedkoop mogelijk opgenomen, en dat mag letterlijk worden genomen. Hij deed alles met zeer goedkope apparatuur in zijn garage, al is dat er niet aan te horen. Zijn teksten zijn uitermate belangrijk, alsof hij de mensheid een geweten wil schoppen / zingen. De plaat begint eerder braaf, als een doorsnee singersongwriter. Stilaan echter kruipt er meer emotie uit de man, worden de songs urgenter, politieker misschien, donker en melancholisch zonder in een introverte zeeschelp te belanden. ‘Too Cool To Die’ is naar de normen van Grant een behoorlijk stevige rocker, en een ijzersterk nummer bovendien. Titel, refrein, de melodie, het is een van de betere indierockers die we recent hoorden. Het nummer steekt torenhoog boven de rest uit, stelt die andere liedjes een beetje in de schaduw, al is dat eigenlijk onterecht. Meerdere luisterbeurten leren dat minstens de helft van de plaat uiterst memorabel is. Een mooi begin alleszins voor zijn solocarrière. Mineral tapt uit een ander vaatje. Het kwartet speelt een soort veredelde popmuziek, gemaakt met elektronica. Soms melancholisch, soms uitermate dansbaar, soms als een soundtrack voor een televisiereeks. Opener ‘Serial Monkey’ zet ons ietwat op het verkeerde been. De mannenstem doet ons denken aan Bobby McFerrin, maar daarna komt een frivole dame binnenvallen, en zijn we meteen mee met het verhaal van Mineral. Craig Walker (voorheen Power Of Dreams, Archive), Thierry Fournié, S. Armelle en Damien Li maakten met ‘Plastic Ekphrastic’ een plaat die in de kast zijn plek zal vinden bij Air, Saint Etienne en soms zelfs Daft Punk. Franse projecten die zich in de danshoek bevinden, en dat is niet vreemd als we weten dat drie van de vier woonachtig zijn in Parijs. De ietwat dromerige, melancholische en donkere stem van Walker geeft een mooi tegengewicht aan het engelenstemmetje van Armelle. Hier en daar duikt wat New Order op, of de funky kant van Talking Heads, zonder dat die invloeden afbreuk doen aan de nummers. ‘Stone’ is een verslavend dansbaar stuk, en voldoende vreemd om ook onze oren te verwennen. ‘1989’ en ‘Brainwashed’ baden in een gloedvol synthtapijt, terwijl het titelnummer meteen zeer bekend overkomt en het toch niet is. ‘Atoms’ trekt dan weer de epische kaart, dertien minuten heerlijk wegzwijmelen in een melancholische sfeer. We wisten wel dat McGee het niet bij singersongwriters of louter Britten ging houden. Mineral bewijst ons gelijk.