oals wel eens meer gebeurt bij Dirk Serries houdt hij zich op ‘Island On The Moon’, relatief gezien natuurlijk, ietwat op de achtergrond. Na de overdaad aan albums die hij recent maakte waarbij zijn akoestische gitaar centraal stond, keert hij deze keer terug naar zijn ambientverleden (Vidna Obmana, Fear Falls Burning). Zijn in effecten gedrenkte gitaargeluid vormt een prima basis waarop altsaxofonist Trösta zijn gang kan gaan. Trösta nam al enkele soloplaten op in zijn eigen studio in Anderlecht (Sunny Side Inc.), de plaats waar ook Serries veel werk opneemt. Een samenwerking kon dan ook niet uitblijven. Opgenomen tijdens een strikte lockdown (oktober en november 2020) stralen de vier uitgesponnen nummers (telkens meer dan tien minuten) toch heel wat warmte en rust uit. Meditatief en dromerig kabbelt het album verder, ook omdat Trösta weinig zin heeft om de sfeer door middel van felle uithalen te verstoren. Niet dat hij zich echt inhoudt, absoluut niet. Zijn verfijnd spel domineert de plaat, ook omdat hij alle ruimte krijgt van Serries, die zich net zo goed uitstekend van zijn taak kwijt.
Het prille, puur digitale Londense Playneutral had al Aidan Baker en Machinefabriek in zijn tot nog toe beperkte catalogus staan, naast een aantal minder dominante namen binnen het dronewereldje. In het rijtje veelvraten kon Serries niet ontbreken, en met ‘Garland In Grey’ doet hij dat ook niet meer. Drie nummers bevat deze digitale release. Serries neemt ruim de tijd om zijn ideeën uit te werken, respectievelijk elf, negentien en twaalf minuten. Naar ambient neigende drones zijn het waarbij het langste nummer, ‘A Chemistry Of Mass’, om een of andere reden het best blijft hangen. ‘Garland In Grey’ is, bekeken in het ruime Serries-universum, niet vernieuwend of verrassend. Wel degelijk, zeer goed gemaakt en een prima luistertrip. Inwisselbaar met heel wat andere van zijn releases, dat dan weer wel.