Openingstrack Fix Your Face doet aanvankelijk niet vermoeden dat DEP op Ire Works radicaal andere wegen opgaat. Het nummer ligt netjes in het verlengde van wat het Amerikaanse viertal liet horen op het ondertussen drie jaar oude Miss Machine, namelijk een kolkende pot van ultracomplexe, technisch verbluffende mathcore, gestoorde elektronica, freejazz en (in toennemende mate) melodie. Enigszins voorspelbaar dus; Converge meets Meshuggah als het ware. Black Bubblegum, en we zijn dan nog maar drie nummers ver, laat echter een radiovriendelijke band horen die het experimenteren met verschillende zangstijlen niet schuwt. Zelfs hoge stemmetjes worden niet uit de weg gegaan. Zanger Greg Puciato doet zelfs de moeite niet meer om zijn Mike Pattonfixatie weg te stoppen. In een ver verleden brachten ze een ep (Irony Is A Dead Scene) uit met Patton op Epitaph; ditmaal klinkt DEP zelf als een kruising tussen Faith No More en recenter werk van Nine Inch Nails. Pattons vocale stuntwerk vormt zonder meer ook de inspiratie voor het gelijkaardige Sick On Sunday. Afsluiter Mouth Of Ghosts, dat drijft op mooi pianowerk en jazzy drumwerk, laat dan weer een ronduit intimistische band horen. Ook de rest van de rit is een op het eerste gezicht paradoxale botsing van invloeden en stijlen, maar het werkt wonderwel en dat maakt van DEP een avontuurlijke band met lef. Uiteraard wordt het heavy stuntwerk niet vergeten. Dat dumpen, zou (voorlopig) een stap te ver zijn. Maar het archetypische geluid van weleer domineert niet langer een volledige cd. Glitchy elektronica dirigeert bijvoorbeeld het pompende When Acting As A Wave dat Aphex Twin – nog zon invloed – paart met Lightning Bolt. Wie had ooit voor mogelijk gehouden om The Datsuns of Allabama Thunderpussy te vermelden in een DEPrecensie? Milk Lizard (met blazers!) bewijst dat het kan. Velen hebben er de bek van vol, maar DEP is zowat de enige in zijn genre voor wie progressie geen hol begrip is. Ire Works is daarom niets minder dan een metalmijlpaal.
Demanufacture van Fear Factory was dat toen het album uitkwam in 1995 eveneens, maar het vertrek van gitarist Dino Cazares maakte al gauw pijnlijk duidelijk wie er creatief de dikste vinger in de pap had. Nog een tijdje kon Fear Factory de schijn ophouden, maar hun laatste album Transgression betekende zowat de definitieve doodsteek. Cazares is met Divine Heresy terug en heeft met Bleed The Fifth! een verdienstelijk, maar verder weinig potten breken metal(core)album uitgebracht dat enerzijds voldoende raakpunten met Fear Factory vertoont (de getriggerde mitrailleurdrums, het afwisselen van brullen en zingen,
) en er anderzijds grondig van verschilt (gitaarsolos, de afwezigheid van elektronica,
).