Chris Clark is een workaholic en, als we op zijn muziek af kunnen gaan, snel verveeld. Geen twee albums zijn hetzelfde, en ze barsten allemaal van de manische energie. Voorlopig hoogtepunt is de zoveelste Warp-klassieker Body Riddle uit 2006, maar op andere dagen zweren we bij de waanzin van Empty The Bones Of You, en de elektropopdreun Growls Garden was onze single van het jaar 2009. Bij iedere volgende plaat is het altijd weer afwachten waar de man met zijn hoofd zit. Helemaal verbaasd zijn we dus niet dat Iradelphic begint met flamenco. Er zijn meer verrassingen, helaas niet allemaal even plezierig. Op een aantal nummers krijgen we de Clark die we gewend zijn stuiterende beat, wilde synthpartijen, geen klachten wat dat betreft maar vooral waar hij nieuwe wegen in slaat valt Iradelphic tegen. Na de poppy experimenten van de vorige twee albums heeft Clark hier de gitaar omarmd, voor een aantal triphop-achtige nummers die wonderlijk ongeïnspireerd klinken. We waren vooraf aangenaam verrast toen we vernamen dat Martina Topley-Bird (zij van Tricky ten tijde van ‘Maxinquaye’) meezingt op een aantal nummers, maar haar bijdragen zijn beperkt en nogal sloom. Hoewel Iradelphic een plaat is zoals alleen Clark hem kan maken en mooie momenten kent, voelt hij niet als een geheel, hier en daar zelfs alsof hij niet helemaal af is, en is daardoor uiteindelijk onbevredigend.