In GC#93 schreven we nog dat het debuut ‘Awe Owe’ van Helado Negro met zijn mix van Amerikaanse folk, indiepop en latino te fragmentarisch was om over de hele plaat boeien. Een opmerking die de Ecuadoriaanse Amerikaan Roberto Carlos Lange van harte heeft genomen, want op zijn derde album ‘Invisible Life’ klinkt Lange meer uitgebalanceerd dan op de eersteling vier jaar geleden. Nog steeds echoot de Latijns-Amerikaanse muziek uit zijn jeugd door in de chillwave van Helado Negro, maar er is nu meer rust gevonden. Als een zomerse vakantienamiddag kabbelen de beats meer voort, ontspannen, onthaast. Onthaast, maar nergens saai of vlak. Steeds licht verschuivende ritmes, verwerkt in een tropische sfeer houden de spanning in ‘Invisible Life’ voortdurend hoog. Mede versterkt door de combinatie van hele droge synthesizerbeats en natuurlijke ritme instrumenten uit Midden- en Zuid-Amerika (zoals de steeldrum) wordt hier een zeer broeierige atmosfeer opgebouwd. Nadeel van het minder fragmentarische van ‘Invisible Life’ is echter wel dat na verloop van tijd het idee ontstaat dat we veel naar hetzelfde nummer zitten te luisteren. Of althans, hetzelfde concept keer op keer in iets andere opbouw of arrangementen voor geschoteld krijgen. Daarmee is er dus wel sprake van een zeer consistente sfeer over de hele plaat, maar zakt de aandacht soms wel even weg en ontstaat de hoop dat de drumcomputer stiekem toch een keer op hol slaat. Helaas echter gebeurt dat niet, en kabbelt de plaat dan door als die zomerse vakantienamiddag. Fijn, warm en ontspannen, maar niet hoogst memorabel vol wilde impressies. Wellicht de rust die je net even nodig had.