IDM. Een door muzikanten gehate term, maar een die nou eenmaal beter op cd-dividers paste dan Net als Warp, maar dan niet op Warp. Wordt het nog gemaakt tegenwoordig, of is het verworden tot een soort muzikale linkse hobby? Takahisa Mitsumori doet in ieder geval zijn best. De Japanner timmert al geruime tijd aan de weg als producer, en debuteert nu met ‘Invisible Landscape…’, een plaat vol IDM in een modern jasje. Dat jasje bestaat vooral uit hopen processing; er gaan geen twee maten voorbij zonder dat er een reeks gemangelde bits langs komt zeilen. Op ‘Arch’ versnijdt hij de zoete stem van een zangeres tot een percussie-instrument, elders worden de beats platgedrukt tot ze knarsen. Veel van die bewerkte geluiden klinken korzelig, alsof ze uit een goedkope sampler van lang geleden komen. Dat gruizig randje maakt het allemaal niet te klinisch. Tegelijk klinkt er in veel nummers onder alle digitale chaos een zoete melodie, zoals ook Aphex Twin dat soms deed, en Clark, in zijn minder uitzinnige momenten. Een enkel nummer klinkt zo sterk als sommige selecte ambient-werken van de illustere IDM-voorgangers, dat het bijna geen toeval kan zijn (en het heet vast ook niet zo maar ‘senkyou’). Daarnaast waagt Mitsumori zich op twee nummers aan triphop, dat andere vervloekte label uit de jaren 1990, maar dat wil niet zeggen dat hij helemaal geen eigen geluid heeft. Alleen is het niet heel verrassend, en leunt het wel heel sterk op een niet aflatende stroom aan cuts en microgeluiden. Wat jammer is, want de muziek komt het beste tot zijn recht wanneer hij het wat rustiger aandoet, zoals op het mooie slotnummer.