Het tweede album van deze Engelse heavy riffmachine klinkt een stuk doordachter en gestroomlijnder dan hun debuut, maar om hun ambitie om Monster Magnet naar de kroon te steken zullen ze nog een paar tandjes moeten bijsteken. Hun adoratie voor Grand Funk Railroad en Blue Öyster Cult gemengd met de ruige attitude van hun zanger en een oneindig aantal los uit de snaren geschudde knalharde riffs zet de band alvast in een stroomversnelling. Ze komen met deze plaat op dezelfde hoogte als gelijkgezinde bands Nebula,
Waar we van de Deense band On Trial tot aan deze liveplaat gewend waren aan een portie onvervalste stonerrock, trakteren ze ons deze keer op een scheut stevige stadionrock (met opgefleurd mega-applaus toegevoegd door het label) waar we even niet van terug hebben. Opgenomen in Christiana, de Deense anarchistische vrijstaat, krijgen we een selectie uit de albums New Day Rising, Blinded By The Sun en Head, aangevuld met een aantal covers. Alle tracks krijgen een serieuze bolwassing en klinken zodoende eerder als een kruising tussen vroege Rolling Stones en Michael Stipe die zijn R.E.M. eventjes aan de paddos heeft gezet. Denk ook aan hippieband Love en de oude rukkers van 13th Floor Elevators om het plaatje compleet te maken. Acidrock voor megalomane bejaarden. Wij kunnen daar niets mee, u wel als u Coldplay en consoorten het einde vindt, maar leest u dan wel de gonzo?