Breakcore is het compleet neurotische bastaardkind van hardcore techno, industriële muziek en hyperkinetische drum n bass. Gedragsgestoorde ritmes en een radicaal anarchistische undergroundmentaliteit determineren zowat elke release in het genre en Into Oblivion vormt daarop geen uitzondering. Sickboy Jurgen Desmet volgens het Antwerpse bevolkingsregister- mocht vorig jaar met zijn debuutalbum Shake Hands With A Clenched Fist zijn kunstjes tonen op Tigerbeat6, het label van niemand minder dan Kid 606. Tekst en uitleg bij die plaat gaf hij bovendien in Gonzo # 65. Dat debuut is nauwelijks verteerd of hij splitst ons een nieuwe sonische aanval in de maag. Het recept is ongewijzigd en dus plundert Sickboy het volledige gamma tussen punk, disco, jungle, electro, dub, ambient en hiphop. Het eindproduct is een opgestoken middelvinger in acht beurten (negen als we de verborgen track meetellen). Op zijn debuut zette hij onder andere Queen te kakken, deze keer heeft Gorky van de boter gegeten. Into Oblivion is niet voor iedereen weggelegd, maar wie niet genoeg heeft aan Shitmat en Venetian Snares, weet wat te doen. Misschien was u er wel bij, vorig jaar op 4 en 5 februari, toen de de voornaamste vertegenwoordigers van het genre hem in Berlijn flink van jetje gaven. Alle artiesten die er toen bij waren, brengen die tweedaagse op ‘Wasted’ opnieuw tot leven: Slepcy, Terminal11, Drop The Lime, Rotator, Jason Forrest (alias Donna Summer), Duran Duran Duran, Droon, Repeater, Bass Force One, Pure, Curtis Chip,Noize Creator, Geryoche vs Society Suckers en natuurlijk Shitmat en Sickboy. Iets minder hectisch gaat het er (soms) aan toe op The Sick Generation van Charles Pierce. Maar voor de rest gooit deze alles waar hij de hand kon op leggen rock, hiphop, surf, jungle, soul, disco, et cetera- in één grote draaikolk. Hulp bij het remixen kreeg hij daarbij van onder andere Jim G. Thirlwell (Foetus), Messer Chups, Drop The Lime, Jason Forrest, Duran Duran Duran en Hecq. Volgens de bio de mogelijke soundtrack bij een fictieve film van wijlen Russ Meyer. Waarom niet?