Hè, fijn! is het eerste dat we dachten toen Intervals van Snow Palms startte. Een xylofoon en een glockenspiel weven in Snow Light een aantal heerlijke melodietjes door elkaar, op een piano wordt af en toe een duister akkoord aangeslagen, en langzaam valt een plukje strijkers in die de eenvoudige, weldadige compositie naar een vroeg einde loodst. Een snufje Moondog, een diepe buiging naar Steve Reich. Zo horen we het graag! Als het tweede nummer Atoll in dezelfde lijn start, halen we ons ontspannende gezichtsmasker uit het toiletkastje en laten ons achterover zaken voor een heerlijk half uurtje. Componist David Sheppard – die de afgelopen jaren onder meer besteedde aan het schrijven van een biografie van Brian Eno – schreef de muziek, producer Chris Leary voegde er minimale elektronica-laagjes aan toe en mixte het geheel richting perfectie. Snow Palms begeeft zich hiermee op een terrein waarin ze de afgelopen tien jaar niet zonder concurrentie zijn geweest. We snappen hen die inmiddels wel zon beetje genoeg hebben van de hele Yann Tiersen-, Peter Broderick– en Ólafur Arnalds-scene, en zij moeten hier ook zeker niet aan beginnen. Maar lekker is soms gewoon lekker, en Intervals doet daar niet te moeilijk over.