De Britse band The Nightingales was in de jaren 1980 een geliefde band bij deejay John Peel. Onder leiding van voorman Robert Lloyd was de groep een soort van ‘vrolijke’ versie van The Fall, de groep waarmee The Nightingales tot ergernis van Lloyd (nog) steeds mee vergeleken wordt. Muzikaal zijn er zeker verschillen, The Fall was altijd wat gevarieerder dan The Nightingales, maar genoemd naar hun grootste invloeden zijn zowel Mark E. Smith als Lloyd opvallend eensgezind: Captain Beefheart, rockabilly, country (Johhny Cash, northern soul, Velvet Underground en vooral Krautrock van bands als Can en Faust. Op het label van laatstgenoemde band, Klangbad, verscheen een nieuw album van The Nightingales, die na hun reformatie in 2004 een opvallende produktiviteit aan de dag leggen. In goede oude Fall-traditie is het een komen en gaan van leden bij The Nightingales (vooral de bassisten en gitaristen zijn geen lang leven beschoren), maar muzikaal zijn er geen grote verschuivingen. Dwarse, stuiterende gitaarwerkjes voorzien van afwisselend bijtend, humoristisch, intelligent en/of raak (sociaal) commentaar van Lloyd. Opener ‘I Am Grimaldi’ is met zijn mondharmonica een heuse klassieker; elders op de plaat klinkt de band soms te veel als vroeger, maar dan wat minder.
Als deejay is uw recensente op toernee geweest in Engeland met The Nightingales en ook haar mixalbum verscheen op hetzelfde label als deze cd, dus helemaal onbevoordeeld is ze niet, maar met ‘Insult To Injury’ (heerlijke ‘Engelse” titel) hebben The Nightingales een nieuw, maar geen vernieuwend meesterwerk aan hun oeuvre toegevoegd.