Tim Hecker is één van die artiesten die al snel een heel eigen plaats innam in de elektronica. Zn combinatie van een intens, immersief geluid met melancholische inslag en een typisch gruizige, verweerde textuur, vormde al gauw een eigen klank in een nagenoeg onmetelijk veld, een stem die Hecker eigenlijk altijd heeft behouden. Gaandeweg werd zn bereik wat ruimer, maakten drones wat meer plaats voor bijvoorbeeld piano of pijporgel, en ontstonden samenwerkingsverbanden met artiesten als Aidan Baker en Destroyer. Die evolutie gaat in zekere mate ook op voor Daniel Lopatin, alias Oneohtrix Point Never, al situeerde die zich met zijn experimenteerdrang nog meer in de marge, tot Editions Mego hem een ruimer platform bood, met dito erkenning als gevolg. Instrumental Tourist bracht beide artiesten niet helemaal onverwacht samen, meteen een nieuwe serie projecten openend onder de naam Software Studio Series, voorzien voor Lopatins Software label. Een muzikale stretchsessie in een toch al wijds universum dus letterlijk ook omdat, één met de titel van de plaat, een reis langs de wereld, mede aan de hand van instrumenten uit de etnische muziek als leidraad geldt. Uptown Psychedelia rekt de vertrouwde synths al meteen goed op, met een typisch vibrato. Scene From A French Zoo baadt in een bijna kerkelijke sfeer, met minimale chords en bizarre ruis. Al snel blaast Vaccination (For Thomas Mann) dan een paar kaarsen uit met een stel donkere strijkers, zwevende akkoorden en monniken met bezwaard gemoed. Halfweg komt de steeds gelaagdere compositie steeds sprekender uit de verf als een ontmoeting tussen fragiliteit en Unheimlichkeit. Heckers roestige synths snijden hout in Intrusions, Lopatin aanzettend tot het uitstorten van steeds bizarder noisepatronen. Vergeleken daarmee is Whole Earth Tascam een rustpunt, zij het één van onvast pulserende synths met ruis en gestapelde stemknipsels. GRM Blue I klinkt dan weer meer als een jazzy hoorspel; aanloop naar GRM Blue II, een soort epische ode aan de Modular Moog. Luke Vibert zou tevreden zijn, en zo te horen ook een paar bijen in de studio. Het dreigend getitelde Racist Drone, met uit de lucht vallende synths, rondzeilende shakuhachi fluiten en koto snaren, trekt de thematiek van de plaat helemaal naar zich toe. De mystieke ambient in Grey Geisha weet dan weer niet helemaal te kiezen tussen een aards bestaan of een hoofd in de wolken. Geef één van beide artiesten de vrijheid en de deconstructie wordt totaal nu blijft de compositie ergens halfweg hangen. Ook Ritual For Consumption laat je de keuze: Heckers o zo melancholische synths waar je plat voor gaat, of Lopatins experimenteerdrang die doelbewust ongemak brengt. Het maakt van Instrumental Tourist een open en vaak technisch indrukwekkend, maar helaas ook niet altijd even harmonieus gesprek tussen twee eigenzinnige artiesten. Is een periode van drie opnamedagen dan ook niet erg kort?