De Japanse grootmeester Ryuichi Sakamoto hoeft al lang niets meer te bewijzen. Sinds zijn gloriedagen bij Yellow Magic Orchestra, Japans onnavolgbare antwoord op Kraftwerk, en de briljante samenwerkingen met onder meer David Sylvian staan artiesten in de rij om met hem te mogen samenwerken. Recent hebben vooral elektronicaproducers de weg naar hem gevonden. Vorig jaar wist Christian Fennesz (Mego) zijn talent te koppelen aan dat van Sakamoto, met een even intrigerende als muzikaal dwarsliggende ep (Sala Santa Cecilia) op het Britse Touch als eerste concrete output. Op Insen slaat Carsten Nicolai de Japanner voor de tweede keer aan de haak. In 2003 werd hun eerste gezamenlijke album Vrioon door het Britse tijdschrift The Wire nog uitgeroepen tot elektronicarelease van dat jaar. De samenwerking tussen Nicolai en Sakamoto kan grosso modo worden benaderd als een pasteltekening van akoestische piano, brommende subbassen en minimale elektronica. Sakamoto leverde de pianomotieven en Alva Noto was verantwoordelijk voor de digitale post-productie. De transformatie van het minimalistische pianospel door Nicolai komt in essentie neer op het hoogtechnologisch versnijden en vervolgens in sequenties plaatsen van het basismateriaal. Clicks n cuts en glitches zijn ook deze keer de obligate toverwoorden, maar het organische geluid van de piano blijft opvallend herkenbaar. Hierdoor roept Insen automatisch associaties op met Erik Satie. Afzonderlijk zijn de zeven nummers stuk voor stuk te pruimen, maar in zijn totaliteit gaat Insen toch al gauw vervelen. Te consumeren in kleine doses.