Moby heeft nog eens een goed album gemaakt, het werd stilaan een slechte grap. Want steeds opnieuw kwamen we bedrogen uit. Keer op keer had de kale veganist uit New York ons liggen met flauwe, ongeïnspireerde platen als Hotel (2005), Last Night (2008) en Destroyed (2011). Het bericht dat Moby het zingen aan anderen zou overlaten, was de aanleiding dat we Innocents er toch opnieuw uitpikten. Die keuze valt enkel toe te juichen, met zelf gezongen draken als We Are All Made Of Stars en Lift Me Up in gedachten. Bovendien blijken die anderen niet van de minsten. Zo strikte Moby Al Spx, beter bekend als Cold Specks, een hoogst charmante soulzangeres uit Canada die gezegend is met een klok van een stem. Je mag het kind een bijsluiter van een diarreeremmer laten zingen en het zal nog goed klinken. Spx zet A Case For Shame en het slepende Tell Me helemaal naar haar hand. Een andere opvallende gast is Mark Lanegan, op het duistere The Lonely Night, een nummer dat niet moet onderdoen voor zijn bejubelde samenwerking met andere elektronica-acts als UNKLE en Soulsavers. Ook onder meer Wayne Coyne en Skylar Grey leveren geloofwaardige nummers af, wat ons doet besluiten dat Moby zijn gastzangers perfect gecast heeft en ze effectief een meerwaarde geven aan de plaat. Maken die gasten van Innocents een top album? Toch niet helemaal. Daarvoor ontbreekt het Mobys muzikale omlijsting aan relevantie. Zijn dieptreurige synthesizers gekruid met (triphop)beats refereren te nadrukkelijk aan zijn ambientplaten uit de jaren 1990. Maar Innocents is wel een verdienstelijke poging en allicht zijn beste werk sinds Play.