Tame Impala heeft het leuk gedaan in de jaarlijstjes. Geheel terecht overigens. En dat terwijl het jonge Australische drietal helemaal niks nieuws doet. Sterker nog, de blik is vooral gericht over de schouder, naar het verre rockverleden. De filters en effecten draaien op volle toeren op ‘Innerspeaker’. Normaal lopen we amper warm voor die retrobandjes, maar Tame Impala weet de aandacht gelijk te vangen via hun drummer Jay Watson, die zulke mooie beats neerlegt dat menig rapper er stikjaloers op zal zijn. Menig hiphopper is normaal jaren op zoek naar zeldzame funkplaten met zulke ritmes. Die basis geeft Tame Impala alle ruimte om zonder angst voor een al te uitgekauwd geluid heerlijk los te gaan met een gruizig gitaargeluid en ijle zang. Het is alvast een stuk spannender dan de retro-oefening van MGMT dit jaar. De zang van Kevin Parker doet soms denken aan Animal Collectives Panda Bear, terwijl het gitaargeluid op ‘Innerspeaker’ bij Kyuss niet eens was opgevallen. Deze combinatie van klanken mixt heel lekker. Jammer genoeg weet Tame Impala in hun songstructuren minder verrassend uit de hoek te komen en is het vaak te voorspelbaar. Maar dit is dan ook weer niet de muziek voor de luisteraar die heel graag enorm verrast wordt. Het is veeleer muziek voor de luisteraar die graag een frisse en nieuwe variant op een bekend verhaal hoort. En die variant weet Tame Impala perfect te bieden. ‘Innerspeaker’ verdient de plek in de lijstjes.