Gitarist Bruce Eisenbeil presenteert op zijn nieuwste cd een lange oefening in improvisatie. Het ruim drie kwartier durende doorgecomponeerde Inner Constellation vormt de hoofdmoot van deze plaat. Gedurende die tijdspanne onderneemt Eisenbeil samen met vijf collega-muzikanten (op trompet, viool, sax, bas en drums) een reis in het creatieve onderbewustzijn. De lange impro-sessie is doorspekt met stukjes uitgeschreven compositie en lijkt zich op te splitsen in diverse bewegingen. Op meerdere momenten gaat Eisenbeils grofgebekte Fender Stratocaster een spel van vraag-en-antwoord aan met de akoestische instrumenten, wat een kenmerk van deze compositie lijkt. Er valt bijzonder veel te ontdekken in de wereld van Inner Constellation boeiende saxofoonsolos, plotse dynamiekverschillen of een spel met geluid, balancerend op de rand van stilte. Nochtans presenteert het stuk zich niet als een hapklare brok: luisteraars die niet van uitdagen houden, zouden zich beter onthouden. Drie korte nummers vervolledigen de plaatopname. In het voorzichtige Rain In The Face en Clues To The Vagabond speelt Eisenbeils gitaar een gedeelde hoofdrol met drums en bas; het veel te korte Receding Storm sluit de cd met een hoogtepunt af. Boeiende plaat, maar niet evident.