In een recensie in de vorige editie gaf ik af op de ‘imaginaire soundtrack’ als truc waarmee de afdeling marketing tracht een gebrek aan muzikale verbeelding te verhullen. Ik vrees dat ook Max Richters werk veelvuldig als ‘filmisch’ is beschreven, en ik kan me helemaal voorstellen waarom. Hopelijk word ik gevrijwaard van aantijgingen van hypocrisie, nu hij ook wordt aangezocht om echte soundtracks te componeren. Volkomen terecht, want ‘s mans gevoel voor sfeer, spanning en dramatiek is groot. Zijn eerste, vorig jaar opnieuw uitgebrachte album ‘Memoryhouse’ was van hetzelfde kaliber als Zbignew Preisners muziek voor de films van Krzysztof Kieślowski. Op de daaropvolgende platen werd de brede orkestratie ingewisseld voor een lichtere toon, overigens zonder aan zeggingskracht in te boeten, zoals op ‘The Blue Notebooks’ (zie GC #62) en de soundtrack voor het gelauwerde ‘Waltz With Bashir’. Ook ‘Infra’, geschreven voor een gelijknamige uitvoering van het Londense Royal Ballet, past in die traditie. Melancholische kamermuziek, uitgevoerd door afwisselend solopiano en strijkkwartet, omfloerst door subtiele synthesizers en radio static, die af en toe geheel de overhand krijgen. Voor wie Richters werk kent, klinkt dat waarschijnlijk niet heel verrassend, en dat is het ook niet. Ik ben er nog niet helemaal uit of Richters platen eigenlijk allemaal hetzelfde zijn, of dat hij gewoon een zeer herkenbare eigen stijl heeft ontwikkeld. Op basis van de meer ingetogen soundtrack van ‘La Primea Linea’ uit 2009 neig ik naar het laatste, al lijkt ‘Infra’ wat betreft thema’s en arrangementen wel weer meer op het eerdere werk. Maar het maakt me eigenlijk niet zo heel veel uit, want het is hoe dan ook wonderschoon.