In muziekland is de spoeling dun. Voor weinige genres geldt dit meer dan voor singer-songwriters. De drempel is democratisch laag en geen bandleden om op te merken dat een nummer, of beter nog, het hele idee om samen muziek te maken, total and utter crap is. Sta me even een versleten wieleranalogie toe. Je hebt een omvangrijk peloton van singer-songwriters die geen enkele monetaire of temporele investering waard zijn. Voor dit peloton rijden in verspreide slagorde sologangers uit, schijnbaar tot het einde van hun carrière veroordeeld tot anoniem trappelen tussen grijze middelmaat en onbetwistbare kwaliteit. Fast forward naar de kopgroep, een select gezelschap met momenteel artiesten als Andrew Bird, Sufjan Stevens (in een goede dag) en John ‘Mountain Goat’ Darnielle. Nu, Chad Van Gaalen is een van de nieuwelingen die aansluiting zoekt. Dat hij talent heeft, bewijst hij meerdere keren tijdens ruim een uur ‘Infiniheart’. Het probleem zijn die andere keren, nummers met weinig wervende onderwerpen en overdreven gitaargepriegel. ‘Who you’re waiting for, I hope it’s not me’ houdt Chad de boot af, maar op deze jongen uit Calgary met zijn originele ingevingen, leuke beats en etherische stem (een niet-nasale Neil Young) wagen we graag een gokje. Top 10 in de tour van 2007. En eerste Canadees.