Merzbow bijvoorbeeld mag dan al synoniem staan voor extreme noise, op de keper beschouwd maakt de Japanner maar gewone noise. MZ.412 aanvankelijk Maschinenzimmer 412 (Malfeitor)- daarentegen staat al sinds eind jaren 1980 aan de wieg van een compleet nieuwe variant, namelijk black industrial, hetgeen staat voor Noords, satanisch, boosaardig, sinister, bombastisch, verontrustend. MZ.412 heeft hierdoor van begin af aan meer affiniteiten gehad met (Noorse) black metal dan met andere artiesten die zich bewegen op het snijvlak van noise, industrial en power electronics. Albumstitels als bijvoorbeeld Nordik Battle Signs of Burning The Temple Of God (inclusief hoesfoto van de brandende Fantoft stavkirke die op 6 juni 1992 vermoedelijk door Varg Vikernes van Burzum in brand werd gestoken) roepen onloochenbare associaties op met beruchte black metal bands zoals Mayhem, Darkthrone, Emperor en natuurlijk Burzum. Slechts met grote tussenpozen lossen Nordvargr, Drakhon (Beyond Sensory Experience), Ulvtharm nieuw werk. Zeven jaar zit er tussen het (alweer) toepasselijk getitelde Infernal Affairs en de vorige, In Nomine Dei Nostri Satanas Luceferi Excelsi. Het nieuwe album is meteen het laatste en sluit de MZ.412 saga -die met Domine Inferum begon- definitief af. Ondertussen zijn er wel meer bands die klinken zoals MZ.412 en is Infernal Affairs bijgevolg niet meer zo verrassend als het debuut destijds. Maar het is niet omdat ze door de tijd zijn ingehaald dat ze niet meer gemeen kunnen uithalen. In elf nummers doorloopt MZ.412 het ganse geluid- en sfeerpalet van martiale folk over (orkestrale en spookachtige) ambient tot maniakale noise-erupties.
Rome daarentegen maakt deel uit van de zogenaamde internationale apocalyptische neo-folkscene waartoe onder meer ook
Der Blutharsch en het recente werk van Death In June worden gerekend. Net zoals Douglas Pearce van Death In June heeft Rome een punkachtergrond en dat laat sporen na in de manier van componeren. De zes nummers op deze ep zijn namelijk overduidelijk songgericht. Ook de militaire inslag is alomtegenwoordig. Berlin opent ijzersterk met Like Lovers waarin een declamerende, onderkoelde stem (Compromise is not possible!) wordt aangevuld door dreigende drums en spaarzame pianotoetsen. Die lijn wordt consequent doorgetrokken met prima resultaten, maar het niveau van de opener wordt nergens overtroffen. Het finale verdict volgt met het in september te verschijnen album.
Bardoseneticcube is één van de wellicht nog vele geheimen uit de Russische underground. Hoewel ze hier nog niet bijster bekend zijn, stel de bio dat Deadhead radicaal verschilt van eerder werk. Bijgevolg is dit niet een debuut. En zo klinkt Deadhead ook niet. Experimentele ambient is het vakje waarin we Bardoseneticcube volgens diezelfde uitleg gemakshalve kunnen stoppen, maar die vlag dekt niet helemaal de lading. Industrieel getinte, bij momenten opmerkelijk melodieuze elektronica met opvallend veel samples van onder meer natuur- en omgevingsgeluiden, typische Russische elementen zoals zangkoren en klassieke muziek is een betere omschrijving. Omdat elke mogelijke kier in de sound volgepropt is met details en de Russische stempel het geheel een volstrekt uniek cachet geeft, blijft Deadhead ook na opeenvolgende luisterbeurten boeien.