- Voor wie geen genoeg kan krijgen van Incubate, is er Incubated, de maandelijkse avond in Paradox Tilburg, gevuld met vreemde muziek. Deze keer was het aan de bizarre stoner/metal van Harvey Milk en Circle om ons voor te bereiden op Incubate.
- De stoner/noise band Harvey Milk zet direct de toon voor de avond. De band uit Geogria brengt loodzware stoner, die overgaat in doommetal en uitkomt in de experimentele hoek. Het ene moment wordt het publiek overspoeld met snelle gitaarriffs, het volgende moment worden minutenlang er langgerekte, zoemende tonen aangeslagen. Bij ieder woord dat hij schreeuwt, sproeit de zanger een fontein aan speeksel het publiek in, maar met zijn soms Nick Cave-iaanse stemgeluid laat hij horen zeker geen slechte zanger te zijn. Nummers beginnen als mooie, bijna popachtige liedjes, die na enkele minuten overgaan in oorverdovende doommetal waar soms geen touw aan vast te knopen is. Een nummer dat wordt geïntroduceerd door een mechanisch strijkers-orkestje uit een kastje, klinkt onder andere door de soms overstuurde stem van de zanger als een volkslied van oude vikingen. Een erg lang volkslied, want na enkele minuten rust maakt het strijkorkestje plaats voor noise, wat vervolgens weer overgaat in zeer langzame drony gitaarmelodieën. Uitputtend, maar zeker interessant.
- Het Finse Circle is totaal het tegenovergestelde van Harvey Milk. Waar de eerste band een serieuze act neerzet, zorgen de mannen van Circle ervoor dat ze oogverblindend zijn. Ieder gehuld in een felgekleurde glitterlegging, ‘sexy’ bloesjes en spike-armbanden en -riemen, voeren ze een theatrale rockact op. Hierbij aait de zanger de gitarist veelvuldig erotische over zijn hoofd en poseert meerdere malen wijdbeens op het podium. Fijn, met zo’n strakke legging. Eigenlijk alles is amusant aan Circle: de nummers die alle kanten opschieten, de vrouwelijke kleding en zelfs de heftige rondspringende roadie bij de merchandise, gekleed in strakke zwarte legging en lakrode Dr. Martens. Maar wat op het eerste gezicht een lollige vertoning lijkt, is stiekem best goed. Met bijna dezelfde stemgeluid als Bruce Dickinson van Iron Maiden heeft de zanger een verdomd goede stem. Soms verzuipt het zestal elke vorm van melodie in een bak geluid, maar met de nummers die sterk doen denken aan een glamrockband laat Circle horen dat ze heus niet vies zijn van een melodie hier en daar. Met al deze kleurrijke factoren in het achterhoofd, lijkt er maar een benaming Circle samen te vatten: My Little Pony-metal.