Er zijn mensen die ons omschrijven als een rabiate doemdenker, een zwartkijker van het puurste niveau. Te veel eer voor uw dienaar, maar het klopt wel dat we vaker dan gewild ten prooi vallen aan een vlaag van heimwee. Melancholie is een deel van ons leven. “Waarom dit geknoei, waarom deze emoties. Op het einde zijn we allemaal dood en langer dan een week zal niemand om ons treuren”. Muzikale heimwee hebben we vooral naar het midden van de jaren 1990 toen R&S Records onze ziel stal en onze bankrekening plunderde. Het Gentse Huis van Vertrouwen stopte rond de eeuwwisseling en maakt nu een re-entry. De geruchtenmolen wil dat nieuw werk van Joey Beltram op de plank ligt, maar voorlopig beperkt het label zich tot het heruitbrengen van ouder werk. Dat de tandem Renaat en Sabine visionair was, blijkt uit In Order To Dance, misschien wel de belangrijkste elektronische compilatiereeks ooit. De jonge Aphex Twin, de überklassieker Plastic Dreams van Jaydee, raveanthems par excellence Energy Flash en The Vamp. Ze werden allemaal uitgebracht door R&S Records. Vraag is vooral wat de toekomst brengt voor wie een dergelijke verleden met zich meezeult? Uit hetzelfde tijdslot komt Bomb The Bass, het muzikale alter ego van Tim Simenon. De voormalige hiphouse/breakbeatproducer liet meer dan tien jaar lang niets van zich horen en maakt met Future Chaos een matige beurt. Simenon doet een poging om zijn verleden van volbloed dansvloerspecialist van zich af te schudden en verkent de grenzen van de popmuziek met een resem vocale nummers. Een uitstapje dat geen echte hoogtepunten oplevert en amper boven de middelmaat uitsteekt. Melancholie, het is ook een manier om door te leven te stuiteren.