Na Geoff Barrows Beak>, hiphopsupergroep Quakers en ruzies op Twitter, en na Beth Gibbons‘ aankondiging van een nieuwe soloplaat, heeft ook het derde Portishead-lid Adrian Utley zijn hobbyproject gelanceerd: het Adrian Utley’s Guitar Orchestra, speciaal opgezet om een gloednieuwe versie te spelen van ‘In C’ van Terry Riley. Deze compositie uit 1964 wordt wel gezien als het startpunt van de minimal music. De basisingrediënten: 53 korte, melodische fragmenten die de spelers achter elkaar moeten spelen, maar zo lang mogen herhalen als ze willen. Met als stevige basis een pianist die in een constant ritme, als een levende metronoom, een c-noot speelt. Dat was overigens een idee van Steve Reich, die mee deed aan de eerste opvoering van het stuk. Zoals de naam al zegt, focust het orkest sterk op het geluid van de elektrische gitaar. Dat is een stuk wolliger dan dat van de akoestische instrumenten waarmee het stuk normaliter wordt gespeeld, en dat gegeven, in combinatie met het tamelijk trage tempo waarmee ze het spelen, maakt dat het benevelende, hypnotische effect sterker is dan ooit. Het geluid van de gitaren vloeit sterk in elkaar over, en de piano en andere instrumenten zinken soms weg in een bad van galm. Daarmee is de frisheid die het stuk ook kan hebben ver te zoeken, en zakt de aandacht makkelijker weg. Bijvoorbeeld naar gedachtes aan de veel radicalere keuzes die Utley had kunnen maken, bijvoorbeeld door een aantal sterk vervormde gitaren aan het klankbeeld toe te voegen. ‘In C’ blijft een indrukwekkend stuk en dit is een aardige interpretatie voor wie het al kent, maar erg veel voegt het nu ook weer niet toe.