Nels Cline kwamen we al eerder tegen in deze paginas met platen van het Nels Cline Trio en de Nels Cline Singers. Hij is daarnaast actief bij Geraldine Fibbers, experimentalisten Scarnella en recentelijk ook bij het bij een breed publiek bekende Wilco. Deze activiteiten houden de meestergitarist echter niet tegen om blijvend te experimenteren en te duelleren met geestesgenoten uit de freejazz- en improvhoek. Saxofonist Wally Shoup is het meest bekend voor zijn vele samenwerkingen met Thurston Moore (Sonic Youth). Zijn vele escapades met allerlei duos en trio’s zijn uitgebreid gedocumenteerd op het Leo-label. Drummer Chris Corsano treedt minder op de voorgrond, maar werkt wel veelvuldig mee met bands die zich in het veld van het zogenaamde New Weird America bevinden. Six Organs Of Admittance, Sunburned Hand Of The Man en Tower Recordings rekruteerden hem reeds regelmatig voor bijdrages aan hun platen. De drie heren speelden al in alle mogelijke duos onderling met elkaar, maar deze plaat brengt de drie voor het eerst samen om een potje, als trio, te improviseren. Shoup blaast in de korte opener Lake Of Fire Memories meteen het grut uit onze oren, waarna de heren hun ongebreidelde fantasie los laten in het een half uur durende titelnummer. Ondanks de diverse achtergronden en bezigheden klinken de vijf nummers als een organisch geheel, al vergt een intense beluistering van de plaat een behoorlijke inspanning van de luisteraar. De live-opname van organist Wayne Peet gaat er daarentegen heel makkelijk in. De man blijkt een getalenteerd Hammond-bespeler met een oor voor ongebreidelde, stevige fusion-jazz die plaats laat voor het creatieve en soms zachte spel van drummer Russell Bizzett. Hij geeft echter vooral ruimte aan de duellerende gitaristen Nels Cline en G.E.Stinson. Beide mannen etaleren hun kunnen zonder de opbouw van de nummers in de weg te staan. Drie tracks, telkens rond het kwartier waarvan de eerste twee zijn opgedeeld in vijf onderdelen, krijgen we te horen in een opname uit 1999 in Als Bar in Los Angeles. Het kwartet is in optimale vorm en ondanks -of net dankzij- het orgel boeit deze liveplaat van kop tot staart. Jeff Kaiser, de man die het label runt en zelf muzikaal heel actief is, toont hiermee zijn neus voor grensverleggende, op jazz gebaseerde muziek. John Cavanagh maakte voorheen deel uit van het redelijk succesvolle Electroscope. De man uit Glasgow heeft ondertussen het solopad gekozen en brengt nu zijn platen uit onder de noemer Phosphene (Gonzo #66). s Mans elektronische geluidsexploraties kregen reeds een plaatsje toebedeeld tussen grootheden als Richard H.Kirk en Sonic Boom op de leuke compilatie The Electronic Bible en Cavanagh slaagt er nu in om zijn natte jeugddroom waar te maken: samenwerken met freejazzlegende Lol Coxhill. Cavanagh verzorgt een aangenaam klankentapijt, excentriek en psychedelisch tegelijk, dat een aangename voedingsbodem blijkt voor het soms behoorlijk atonale spel van saxofonist Coxhill. Een aantal nummers zijn weerbarstige psychedelische droomfantasieën (Golf: An Antechamber To Death) terwijl het net zo goed bijna gewone ‘liedjes’ kunnen zijn (Elsewhere And Otherwise, Spheries). Phosphene maakt met zijn derde cd alvast zijn beste werk tot nog toe en mag voor ons part nog veelvuldig samenwerken met Coxhill. Voor wie kennis wil maken met het uitgebreide oeuvre van deze meesterblazer is dit een perfecte opstap.