Het is begin jaren 1990 en de klok wijst één voor 12. Ondergetekende maakt zich op voor een heugelijke kennismaking. Het is weer tijd voor die befaamde filmnacht. De nacht van bloed en rommel. Een massa zwartgeklede oermannen met luidruchtige bulderstemmen verdringt zich voor de achterdeur van het Tuschinski Theater in Amsterdam. Bier en etenswaren vliegen door de lucht. Driftig wordt er gespeculeerd over de zin en onzin van wat komen gaat. De deuren zwaaien open en de menigte wurmt zich als een grommende moloch naar binnen. Voor twee nachten in het jaar is dit Art Deco theater het domein van de uitgelaten horrorfanaat. Een groter contrast met regulier bioscoopbezoek bestaat niet. De lichten gaan uit en een oorverdovend geraas van gefluit en gejoel resoneert door de zaal. De bloeddoorlopen begincredits verschijnen op het scherm. Een behuild vrouwelijk aangezicht verschijnt in beeld, het antwoord van de zaal is een bulderend “hoer!”. Geef een man vlees en pils en dit is het losgeslagen product. Welkom bij de Night of Terror…
En dan nu, jaren later. De slachtnacht groeide uit tot een volwaardig Festival van de Fantastische Film. Deze naam kon de lading niet meer dekken en vanaf nu spreken we over het Imagine Festival. De champagne smaakt echter wat lauw op deze sobere 25ste verjaardag: slechts een geamputeerde vleesnacht, geen spraakmakende gasten en een gekrompen festivallocatie. Ook hier heeft de recessie aan de poten van het budget gevreten, maar dat mag 10 dagen aan genrevehikels, fantastische vertellingen en obscuriteiten niet in de weg staan. Een greep uit het geziene.
Martyrs – Pascal Laugier [2008]
Na jaren te zijn getormenteerd in een schimmige kelder weet de jonge Lucie te ontsnappen aan haar duivelsgebroed. In een ogenschijnlijk perfect gezin vindt zij en vriendin Anna haar revanche. Kleur- en compromisloos doet Lucie wat zij moet doen. Maar helaas, de persoonlijke demonen zijn nog niet afgeschud en spreken een fatale lotsbestemming uit. Rauw en grimmig volgen macabere scènes zich in hoog tempo op. Dan een gedenkwaardige ommezwaai in het plot en wordt de kijker het laatste half uur een tergende spiegel aan morbide ontreddering voorgeschoteld. Alle hoop is verdwenen, het licht aan het einde van de tunnel zal nooit meer worden gezien. Het is bar vertoeven in deze bodemloze put.
Ondraaglijke pijn wordt op religieuze wijze verheven tot de hoogste staat van zijn. Laugier speelt genadeloos in op de morbide fascinatie van de huidige maatschappij. Fritzl en Dutroux hebben de media voor jaren gevoed, nu mag u zelf geketend plaatsnemen in de stoel van de hel. Verontrustend en bij vlagen moeilijk te aanschouwen. Vergeet echter niet de verborgen filosofische thematiek, verstopt onder het schokeffect. Voor de een fascistisch vermaak, voor de ander een rake klap in de onderbuik. Martyrs nestelt zich onder de huid en laat niet meer los. Verplicht voer voor extremisten.
From Inside – John Bergin [2008]
Een logge trein baant zich een weg door een postapocalyptisch landschap. Schimmige individuen houden zich op in de ontelbare treinstelsels. Bestemming, plaats en tijd zijn onbekend. Een verwoeste wereld, verlaten steden en kolossale raffinaderijen vertellen het verhaal van een wereld die al lang niet meer zichzelf is. Het begint te regenen. De hemel huilt donkerrood en het wasteland verandert in een zee van bloed. De trein stopt nooit, voor niets, voor niemand. De hoogzwangere Cee vertelt als eenzame reizigster over het einde der tijden, het begin van een nieuw leven en haar reis richting gewenste voorspoed. Deze filosofische animatiekunst verweeft digitale technieken met het aloude tekenambacht. From Inside overtuigt in sfeer, maar mist helaas net dat sprankje om volledig te beklijven.
Tres Dias – Javier Gutierrez [2008]
Een naderende komeet strooit ernstig roet in het net niet geslaagde leven van Alejandro. Chaos drijft hem en zijn lieve moedertje uit de stad richting het plattelandshuis van broerlief. Lastig dat alleen het driekoppige kroost wordt aangetroffen. Alejandro houdt niet van koters. Helemaal vervelend wordt het als kindermoordenaar Lucio loensend om de hoek komt gluren. Regisseur Gutierrez lijkt al snel te zijn vergeten dat zijn werkje begon met een apocalyps. Na de vele sfeerbeelden van de Spaanse polder verzanden we in een eenvoudig kat- en muisplot tussen kinderviller en zijn prooi. Helaas weinig opzienbarend en bij vlagen traag. Ook het rammelende scenario maakt het er allemaal niet veel beter op. Als eindelijk de boze snoodaard uit het bollenveld is geruimd, fungeert de plotsklaps verschenen komeet als knoop in de lege zakdoek. Een duidelijk gemiste kans, maar blijkbaar voor de jury van Imagine genoeg reden tot bewondering. Tres Diaz mocht terug naar huis met een Zilveren Méliès.
Dante 01 – Marc Caro [2008]
Caro en Jeunet bewezen al eerder met Delicatessen en La Cité des Enfants Perdus visuele meesters te zijn in het vertellen van moderne sprookjes. Stijl en inhoud lopen hand en hand door de filmografie van beide talenten. Echter mag bij Dante 01 worden gezegd dat die balans is zoekgeraakt en de kijker het vooral moet doen met heel veel eyecandy. Dante 01 fungeert als ruimtestation voor psychisch gemankeerd gajes en de komst van de spraakloze nieuweling nodigt uit tot intriges en spektakel. Het oog krijgt het vooral zwaar te verduren en alle visuele trucages worden uit de kast getrokken. Voer voor de massa en helaas is het sacrale thema der wederopstanding onvoldoende uitgewerkt voor echte voldoening. Ik maak u er wel graag op attent dat de soundtrack meesterlijk is. Sombere soundscapes en grimmige elektronica direct uit het zwarte gat. Danny Kreutzfeldt en Toninstitut als referenties. Wachten dus op de release hiervan.
Let the Right One In – Tomas Alfredson [2008]
Wanneer wordt gedacht aan de opbloeiende liefde tussen een twaalfjarig jongetje en een even oude vampier, doen de handen al snel zoeken naar balen knoflook en doe-het-zelfkruizen. Deze uitgekauwde thematiek wordt door de Zweed Tomas Alfredson verheven tot een prachtig ingetogen sprookje. Sympathiek, ontroerend en vooral aanstekelijk ontvouwt zich de zoektocht van het kind naar bevestiging en vriendschap. Het kwetsbare leven van Oskar verstrengelt zich met een verschoppeling van een heel andere orde; de tragische Eli die het moet doen met nachtelijke strooptochten om de bloeddorst te stillen. Tijdens de opbloeiende liefde worstelen de twee met het eigen zijn en zoeken naar een weg in een wereld waar geen plaats is voor beiden. Een magisch relaas met veel lof voor het ingetogen camerawerk van Hoyte van Hoytema. En tja, tenslotte willen we allemaal gered worden door een engel in de vorm van een vampier. Met recht is Let the Right One In gekozen tot publiekslieveling. Een mooi sprookje met een zwart randje, precies zoals moeder ze altijd vertelde voor het slapen gaan.
The Clone Returns Home – Kanji Nakajima [2008]
Het gestileerde relaas van Nakajima mag wellicht tot een van de meest ingetogen werkjes van het festival worden benoemd. De ethiek en de emotionele consequenties van het klonen van de mens wordt in een twee uur durend fluisterpalet aan de kijker tentoon gespreid. Wat gebeurt er met de gedachten en gevoelens van de gestorven ruimtereiziger als zijn bewustzijn in een identiek lichaam wordt gedeponeerd? De verwrongen realiteit van het nieuwe zijn wordt door uitgesponnen scènes, subtiel camerawerk en met licht surrealisme verteld. Een klein juweeltje waar juist de berusting in de vertelwijze aanspoort tot filosoferen over het wondere gegeven van dna-transplantatie. Japanse cinema à la grootmeester Ozu.
De jaren van eenvoudig bloeddorstig vermaak heeft dit filmfestival al lang achter zich gelaten. Van science-fiction tot slasher, van modern sprookje tot cult-hit; het is allemaal aanwezig op dit uitermate sympathieke geesteskind van vele liefhebbers. Grenzeloze cinema voor de nieuwsgierige geest. Op naar volgend jaar..