Imaginational Anthem is een onthaastingsplaatje in het kwadraat dat een overzicht biedt van nieuw en oud talent dat zich bedient van de akoestische gitaar om zijn zielenroerselen voor het nageslacht vast te leggen. Virtuozen die hun hoogtijdagen kenden in de jaren 1960 en 1970 meten hun krachten met artiesten die nu pas komen kijken. Archiefmateriaal wisselt af met live-opnames, nooit eerder verschenen nummers en vooral een aantal tracks van artiesten wiens bijdrage hun eerste opname in minstens 25 jaar is! Enige echt ronkende namen zijn die van John Fahey, een man die sowieso een grote invloed heeft gehad op iedere artiest op deze compilatie, en minimalistisch boegbeeld Terry Riley die samen met zijn zoon Gyan een schitterende bijdrage levert. Bob Hadley werkt verder in de stijl van Fahey en nam voor de gelegenheid zijn eerste nummer op in een kwarteeuw. Van de oude garde leren we tevens onder meer Max Ochs, Kaki King en Suni McGrath kennen, muzikanten die zeker niet onderdoen voor de huidige generatie. De samensteller van deze compilatie bewijst dit door alle nummers door elkaar te haspelen, oud en nieuw, meer en minder befaamd, waarvan dertien niet eerder uitgebracht en negen speciaal voor deze compilatie gecomponeerd. Jack Rose van het combo Pelt en Glen Jones van Cul de Sac tonen aan dat blote voeten en kampvuur geen vereiste zijn om degelijke muziek te produceren met een akoestische gitaar. We blijven zelfs gedurende de volle zeventig minuten bespaard van jeugdbeweging, kampvuur en andere hippiegedrochten. In de plaats daarvan is het genieten van wondermooie melodieën die op een verrassende wijze tot ons komen, het experiment niet schuwend. Harris Newman verdiende zo zijn sporen in het vroege Godspeed! You Black Emperor terwijl oude rot Bern Nix in een ver verleden werkte voor zowel Ornette Coleman als John Zorn. Beide heren zijn getuige hun bijdrages het ongebreideld experimenteren niet verleerd. Verscheidenheid is troef op deze plaat terwijl alle nummers superieur van kwaliteit zijn.