Doodmoe ben je na het beluisteren van deze plaat. Doodmoe en vuil alsof je dagenlang door de riolen van New York hebt gebaggerd. Ill sleep when Im dead zeggen (en zingen) stoere mannen. EL-P doet daar nog eens schepje boven op: Ill sleep when youre dead heet dat dan. Vijf jaar hebben we moeten wachten op zijn tweede plaat. Bijna hadden we geschreven moeilijke tweede, want traditioneel hoort dat zo te zijn, natuurlijk. Alleen bij EL-P kon het moeilijk nog moeilijker worden dan zijn debuut Fantastic Damage. Grote verrassingen hoef je niet te verwachten. EL-P klinkt nog altijd even rauw en underground als op zijn eerste plaat, al zijn er hier en daar kleine pasjes gezet richting toegankelijkere sound. Dat was op de nieuwste van Dälek, die andere mannen uit de voorhoede van de hiphop, wel even anders. Zij wisten hun muziek, zonder toegevingen te doen aan de commercie, toch toegankelijker te maken. Dat is EL-P niet gelukt. De hele plaat uitluisteren is dan ook een zware opgave. Maar wie de moeite doet wordt beloond.
Dat EL-P in de muziekwereld een naam is geworden, mag blijken uit de rist gaststerren: The Mars Volta, Cat Power en zowaar Trent Reznor komen hun assistentie verlenen. Niet bepaald mensen met een hiphopachtergrond, al is het soms onduidelijk wat de meerwaarde van deze gasten is. Hun bijdrages zijn immers verre van essentieel. Een onherkenbare Cat Power mag mee de futuristische Blaxploitationsoundtrack Poisenville Kids No Win opluisteren en Reznor doet zijn gebruikelijke ding op Flyentology. Ze maken Ill Sleep When Youre Dead er niet beter maar ook niet slechter – op. Het blijft bovenal het werk en de visie van één man:EL-P.