Oren Ambrachi zal bij velen van U een belletje doen rinkelen. Als gitarist die de grenzen van zijn instrument en de techniek aftast en zich bezighoudt met allerlei kruisbestuivingen past hij in het rijtje; Rafael Toral, Kevin Drumm en Jim O’Rourke. Bij zijn samenwerking met Chris Townend laat hij zich van zijn minst vooruitstrevende kant zien. Hun debuut uit 2003 liet zich kenmerken door zeer zoete popparels (zie hun bijdrage uit deze plaat op mtg 48) en wist ons moeiteloos te overtuigen. Maar voor hen die het graag moeilijker hebben is er de opvolger. Nog steeds gaat het om popnummers, maar ze zijn niet meer zo mierzoet. Er wordt gestoeid met knisperende elektronica, instrumenten worden digitaal gemanipuleerd en de vocalen zitten erin verweven zodat ze deel uitmaken van de dromerige avant-garde pop op ‘I’ll Be The Same’. Het zal niet verwonderen dat het inventieve gitaarspel van Ambrachi een belangrijke plaats inneemt op deze plaat. Zijn spel overheerst echter nooit en gaat mooie op in het geheel. Maar hij weet toch net de juiste accenten te leggen om het spannend te houden en ervoor te zorgen dat het geen platte popplaat is geworden. Minpunt is misschien de lengte, wij zijn het na net iets meer dan een halfuurtje nog niet moe.