W.H.I.T.E., voluit whitehorsesintechnicoloreverywhere, is het soloproject van de in Los Angeles geboren en getogen Cory Thomas Hanson. Terwijl hij nog op de kunstschool zat, begon hij in 2008 met het maken van experimentele pop. Sunna (2009) en ‘Twin Tigers (2011) lieten al horen dat de man wel een en ander in zijn mars heeft. Eindelijk afgestudeerd wilde hij wel wat meer van de wereld zien en hij ging mee de hort op met Pangea en Mikal Cronin. Die laatste band heeft net de plaat MCII uit, die een regelrechte hype lijkt te gaan worden. Hanson kan er misschien ook wat aandacht voor zijn derde plaat mee scoren. En die aandacht zou welverdiend zijn, want III is een behoorlijk veelzijdige plaat die laat horen dat hij niemand nodig heeft om degelijke liedjes in elkaar te steken. Het korte introotje telt niet mee, ook niet op de hoes, en dan volgen tien nummers die soms sprookjesachtig klinken, naar ambient neigen (Deep Water) of van een etherisch klinkende en bovenwereldse vrouwelijke stem (Lost) zijn voorzien. Wie het is, geen idee, misschien is hij het wel gewoon zelf? Het hoesje maakt ons alvast niets wijzer. Zelf (of met een meer mannelijke stem) neemt hij Swim voor zijn rekening, en ook dat gaat hem aardig af. Horen we aan het begin van de plaat vooral veredelde pop (I Wasnt Afraid, Cant Fight The Feeling), dan gaat het verderop een beetje alle kanten uit. Genres overschrijdend slaagt Hanson er toch in om III als een coherent geheel te laten klinken, dat meandert in een scala aan melancholie. Ergens tussen Moby en Primal Scream in, waar Brian Eno een en ander in de pop (en pap) te brokken had, zo stelt hij het zelf. En wie zijn wij om hem tegen te spreken.