Spidergawd is een project van de twee Motorpsycho-leden Bent Sæther (bas) en Kenneth Kapstad (drum) aangevuld met gitarist en zanger Per Borten en saxofonist Rolf Martin Snustad. Van scheve logica of onregelmatigheid kun je de band niet beschuldigen want sedert 2014 laten ze ieder jaar netjes een genummerde plaat op de wereld los. Dit is nummer ‘III’. Ook de hoesontwerpen hebben een gelijkaardige lay-out en esthetiek. Ook muzikaal verschilt deze plaat niet zo heel erg van de twee voorgaande: bruisende, uptempo rocksongs met invloeden van hardrock, blues, psychedelica en progrock. Dat deze band weet hoe je een song schrijft - voorzien van een kop en een staart en alles daartussen - is niet verwonderlijk met zo’n zwaargewichten uit de Noorse rockscene in de rangen. Ook op ‘III’ bulken de songs van intelligente structuren en arrangementen. Het afsluitend drieluik ‘Lighthouse’ is daar een perfect voorbeeld van: daar vloeit een pompende rocksog over in een traag, op de saxofoon drijvend intrumentaal middenstuk om te eindigen in een Led Zeppelin-esque progressief eindstuk. Hun mix van seventies rock met hier en daar een knipoog naar de leggingmetal van de jaren 1980 zou al vlug heel cheesy kunnen klinken, maar Spidergawd slaagt er ook op deze plaat in om de balans in de goeie richting te laten overhellen. ‘El Corazon Del Sol’ bijvoorbeeld heeft dat typische seventies geluid, inclusief bijna foute gitaarsolo, maar weet door enthousiasme en intelligentie toch te overtuigen. ‘The Best Kept Secrets’ laat stonerinvloeden horen en maakt duidelijk dat een saxofoon heel effectief ingezet kan worden in rockmuziek. Spidergawd bewijst met deze plaat nogmaals dat klassieke (hard)rockmuziek niet belegen moet klinken zolang het maar geïnjecteerd wordt met het nodige enthousiasme en gespeend is met intelligent songschrijverschap en muzikaal vakmanschap. Dit wordt een van dé klassieke rockplaten van 2016, durven wij te gokken.