Dat is dan weer het voordeel van een getraind cellist te zijn. Mike Milosh weet waar je wel en waar je geen strijkers kunt onder zetten. Het scheelt een overdaad aan kitsch, een val waar menig popartiest intrapt die besluit ‘iets met strijkers’ te willen doen. Milosh gaat met een wijde boog om alles wat maar enigszins naar kitsch riekt heen. Hij is iemand die het aandurft om het less-is-more-principe te huldigen in zijn muziek. Op dit derde album (goh waar zou hij die titel toch vandaan hebben) maakt hij gebruik van de technische hulp van Telefon Tel Avivs Josh Eustis. Je zult het niet snel kunnen zeggen van de muziek van Telefon Tel Aviv, maar vergeleken met Milosh is wat zij doen wild en extravagant. Daar komt ook nog eens de dunne hoge zangstem van Milosh bij die nauwelijks te onderscheiden is van een vrouwenstem, het maakt het allemaal nog gevoeliger. De keuze voor het gebruik van elektronica zorgt ervoor dat Milosh geen breekbaar takje wordt, maar een sterke muzikant die het gevoel tot uit zijn tenen weet te halen en de luisteraar een zelfde ervaring kan laten ondergaan. Je moet het maar kunnen.