Onemanband Chicken Diamond komt uit het Zuidoosten (Thionville) van Frankrijk, heel dicht bij de grens met Luxemburg. Nu is er zijn tweede, zelf geproduceerde plaat, die uit is op het in Rennes gevestigde Beast Records. Er zijn heel wat onemanbands dus het is niet evident om zich te onderscheiden. Toch doet deze fransoos daarvoor zijn uiterste best. In vergelijking met zijn debuut, dat een stuk rauwer klonk, gebruikt hij naast zijn vertrouwde gitaar en stompbox deze keer ook overdubs voor de drums, samples en basloops. Het is een virtuele toevoeging uit een doosje als hij live speelt, maar op plaat zorgt het er wel voor dat II ongelooflijk vol en rijp klinkt. De songs lijken helemaal niet meer het resultaat van een wildeman die op zijn eentje wat liedjes in elkaar heeft geknutseld. Ervaring heeft de man ondertussen zat en binnen het wereldje van de bluespunk heeft hij al enige weerklank gevonden. Zo mocht hij voorprogrammas verzorgen voor gelijkgezinden als bijvoorbeeld Canned Heat, Left Lane Cruiser en James Leg. Het zou ons niet verwonderen dat Chicken regelmatig de hoofdact naar huis speelt, want hij is op zijn minst evenwaardig aan voornoemde muzikanten. Grote invloeden zijn tevens Fred McDowell en Junior Kimbrough. Punkblues, jawel, en op één song na (het door Roy Hawkins geschreven en door B.B.King bekend geworden The Thrill Is Gone) allemaal zelf gepend. Zijn schorre, ruwe stem zit ergens tussen die van Tom Waits, Don Van Vliet en een opgefokte Reverend Beat-Man in. Die stem past uitermate goed bij zowel de snellere als de wat tragere (Get Out Of This Town bijvoorbeeld) songs. Variatie is daarmee meteen verzekerd, omdat Chicken niet op één paard wed, maar al zijn mogelijkheden verkent. II is zeker net zo goed als het beste werk van bekendere onemanbands als Bob Log III of Scott H. Biram.