Toen ik enkele weken terug Youff eindelijk live zag, moest ik even wennen. De band die ik voor GC #126 had geïnterviewd was toch echt een tweetal, maar hier stond toch een volle vijfmansformatie op de bühne in Bandminton-tweestrijd met Tsar Bompa. Blijkbaar ben ik de afgelopen vier jaar te druk geweest met andere zaken en dat dan vooral onterecht, zo bleek uit de zinderend scherpe livesensatie die snerpend en scheurend de Hall Of Fame in Tilburg om de oren sloeg met het spreekwoordelijke slijptollen geweld. Hier stond een band die ik eigenlijk sinds dat interview op de voet had moeten blijven volgen om hen gestaag uit te zien groeien tot deze voortdenderende noise-machine. Helaas is dat anders gelopen, maar vanaf nu ga ik die fout niet meer maken. Dat Youff namelijk tot de betere noise-walsen behoort, wordt volop bevestigd door ‘If Wishes Were Horses, Homicidal Beggars Could Ride, reeds de zesde release sinds 2015. Vijfentwintig minuten lang stompende industriële post-hardcore die kan worden omschreven als een buitenechtelijk kind van de vroege Swans en The Jesus Lizard opgevoed door de oppasmoeder van Daughters, een band waarvan het vijftal onlangs het voorprogramma mocht verzorgen in Trix in Antwerpen. Zo intens als de laatste plaat van Daughters is Youff echter niet, maar je verwacht ook niet dat elke sprinter Usain Bolt voorbij rent, omdat het nu eenmaal ook een sprinter is. Wat belangrijker is, is dat de band er op ‘If Wishes Were Horses, Homicidal Beggars Could Ride’ erin slaagt om de live-energie ook op lp te pakken. Met het volume vol open, walst het met dezelfde energie over de luisteraar heen als dat de heren in een zaal doen. De druppels zweet komen zelfs bijna mee door de boxen. En zekers een reden om nu de ogen goed op Youff gericht te houden, of vooral dan de oren.