Lento uit Rome is toe aan zijn tweede album. Hun debuut Earthen volgde op een split met landgenoten Ufomammut, die het kwintet Lento daarmee hielp aan een bredere bekendheid en de mogelijkheid om verder te groeien. Het debuut was in elk geval een geslaagde mokerslag, en Icon is dat eveneens. Tien stukken staan er op dit schijfje, die eigenlijk het hele gamma aan geluiden overlopen die de band boeiend vindt: postrock, postcore, ambient, psychedelica, trance en bovenal instrumentale muziek. Het duurt voor sommige stukken eventjes alvorens de euro valt, vooral omdat de aandacht al snel wordt getrokken door een paar songs die drijven op een verslavende beat en ritme. En dat is natuurlijk net de sterkte van Lento: verslavende muziek maken. Icon is iets donkerder van tint dan Earthen, iets atmosferischer en experimenteler ook, maar dat doet niets af aan de intensiteit van het geleverde. Integendeel, net die rustige, kabbelende momenten geven de heftigere stukken heel wat meer impact. En nee, eigenlijk is dit niet het obligate Mogwai-trucje dat wordt toegepast. Echte gitaarstormen ontbreken, het zijn eerder tribale ritmes die op de voorgrond treden en ons meeslepen.