Het zal De Staat moeilijk worden om ooit van de verwijzing naar Queens Of The Stone Age te geraken. Ik zal dus maar met de deur in huis vallen; óók op ‘I_Con’ blinken de Nijmegenaren uit in rechthoekig dansbare gitaarriffs die direct terug zijn te voeren op Josh Homme en zijn woestijnmaten. Dat gezegd, kunnen we ons focussen op ‘I_Con’. Waar staat de band rond Torre Florim vier jaar na het debuut ‘Wait For Evolution’ waarmee het Nederlands succesvolste Queens Of The Stone Age-clone werd? Het antwoord is vrij simpel. Op het derde album maakt het gezelschap duidelijk meer te zijn dan imitators. Ja, de rechthoekig riffs, ze zijn er nog. En ja, de moves van Florim lijken nog steeds op die van het roodharige sexsymbool uit Joshua Tree. Maar op ‘I_Con’ wordt op nog grotere schaal dan al op ‘Machinery’ geëxperimenteerd binnen die kaders. Speelser, vrijer wordt er gespeeld met het geluid, waardoor nu ook referenties naar mid-jaren posthardcore als Cop Shoot Cop en Girls Against Boys gerechtvaardigd zijn, en zelfs Blur of Faith No More en de industrial van Young Gods zich aan je opdringen. Daardoor wordt De Staat op het derde album meer eigen dan het in de twee voorgangers ooit is geweest. Daar wekte de groep nog weleens de indruk bandje te spelen in plaats van te zijn, terwijl hier voor het eerst de band echt klinkt alsof het een definitief eigen pad heeft ingeslagen. Een pad dat wat mij betreft wel wat vaker mag klinken als ‘Make Way For The Passenger’, maar waar de band vooral op mag blijven zitten.