Het duo Che Chen (gitaar) en Rick Brown (percussie) is de kernbezetting van 75 Dollar Bill. Na enkele cassettes en een langspeler (2015) werden ze in 2016 pas echt omarmd met hun onvolprezen plaat ‘Wood/Metal/Plastic Pattern/Rhythm/Rock’. Daar dreven ze wat weg van hun experimentele geluid van de eerste cassettes om diep in de Noord-Afrikaanse en Arabische muziektraditie te duiken. Gitaarlijnen die sterk aan de Toeareg-blues deden denken in samengaan met spaarzame maar uiterst effectieve percussie, gebracht door Brown, zittend op een multiplex kist, die bespelend met stokken die bovenaan met zachte stof zijn bekleed. Ook Noord-Amerikaanse blues was een grote invloed op die plaat, samen met de uitbreiding van het instrumentarium met onder andere saxofoon, drums en trompet. Verwacht op deze plaat geen grote koerswijzigingen, beiden hebben blijkbaar volledig hun draai gevonden in de muzikale taal die ze op die vorige plaat vorm gaven. De opener bewijst dat ten volle. Na een paar minuten komt een heerlijke groove tot stand waar alweer andere instrumenten worden aangesleept. Wij horen fluit en viool als we ons niet vergissen. Dronend gaat het nummer een dikke elf minuten loos. 75 Dollar Bill snapt heel goed de kracht van herhaling. Wij waren na die elf minuten al volledig verkocht. De twee volgende nummers zijn goed geplaatste intermezzo’s naar het titelnummer van de plaat, waarbij ‘Tetuzi Akiyami’ een heerlijke brommende bluesstamper is. Dat titelnummer is een subtiel aanzwellende parel van zeventien minuten waarbij het naadloos samengaan van gitaar en percussie in dikke stift wordt onderstreept. Tegen een beat waar je goed op je tellen moet letten. De hypnotische kracht van de eenvoud in het kwadraat. Wat horen we verder nog? The Velvet Underground, psychedelische drones die in blues uitdraaien, opgezweepte Mauritaanse gitaar-erupties, nog meer herhaling. 75 Dollar Bill heeft met ‘I Was Real’ alweer een dijk van een plaat afgeleverd.