The Mutts vraagt ons of we nog een plekje vrij hebben voor stoomwals rock n blues die rechtstreeks uit een goor oefenhok getrokken is. Een retorische vraag, zo blijkt na beluistering van dit tweede album van de groep uit Brighton. Hier is altijd wel een plekje voor te vinden, al is het maar om eventjes als een dolle door het huis te stuiteren. The Mutts gaan er voor alsof hun laatste uur geslagen heeft en dat is aanstekelijk in het kwadraat. De zanger brult als een psychrock dinosaurus uit de jaren 1960, een rock n roll bulder die zich kan meten met illustere strotten zoals die van MC5s Rob Tyner en, in mindere mate, Iggy Pop. Dead Spit zou zo op een verdwaalde Stooges b-kant gevonden kunnen worden. De elektrische bluesrock van Dont Worry is zon sluwe verleider die je doet afvragen waarom er niet meer bands naar The Pretty Things, The Seeds en andere garagerock oldtimers luisteren. Het brandt, het is heet, het staat in vuur en vlam. Hier maak je wel even tijd voor.