Britten en woordspelingen. Verwijst de titel naar het magnum opus van fusionjazzers Weather Report of de oorspronkelijke bron, de Amerikaanse dichter des vaderlands Walt Whitman? Van Weather Report is het immers maar een kleine stap naar beeldenstormer Jaco Pastorius, het wispelturige jazzrock-baswonderkind dat verafgood werd door Tom Jenkinson, papa van de drill n bass. Icarus graait namelijk als een bezeten Squarepusher door het dichtbeboste woud van de akoestische vrije muziek: geïsoleerde piano-akkoorden, aritmisch geroffel en absurd complexe baslijnen worden in mekaar gepuzzeld tot steeds weer nieuwe combinaties. De neefjes Britton en Bown schuwen met alle macht elke zweem van compositorische rechtlijnigheid. Spel zonder grenzen met improv en gevonden geluid als input. Uniek, dat zeker, maar niet altijd even geslaagd en soms op het randje van de frenetieke onbeluisterbaarheid. Hubris wordt ook wel eens gestraft. Wie goede raad in de wind slaat, bekoopt dat soms met zijn leven, zo ervoer Ikaros tot zijn scha en schande. Bij momenten lijkt het alsof de twee de volledige catalogi van Emanem en Incus hebben gecomprimeerd tot speelgoed voor copulerende laptops. Best te genieten in homeopatisch verdunde dosissen.
Aan het andere eind van het spectrum zit Bill Wells. Dat jazz en elektronica ook perfect kunnen cohabiteren zonder meteen de kamer te verbouwen, bewijst de Schotse meester-arrangeur op zijn nieuwste collaboratie, een mini-album van overweldigende schoonheid. Wells werd al vergeleken met Gil Evans en Ennio Morricone en dat is niet niks. Hij maakte naam als de stille kracht van de Glasgow-ondergrond en werkte mee aan pop- en postrockplaatjes van o.m. Belle & Sebastian en Arab Strap. Zijn gasten zijn hier tromboniste Annie Whitehead, To Rococo Rot-ploegbaas Stefan Schneider en de Duitse elektropopster Barbara Morgenstern. Zijn oor voor detail is vandaag de dag zeldzaam. De osmose tussen elektronische improvisatie, impressionistische pastelmelodieën en tintelend trombonespel is van hoog niveau. Dit is bloedmooie muziek, geschikt voor ochtendgloren en valavond, die het knapste van Tortoise circa Djed, Bitches Brew-era Miles Davis, Duitse indietronica en Robert Wyatt-pop in zich verenigt. Klasse.