Mógils debuutplaat Ró op het Radical Duke-label van Die Anarchistische Abendunterhaltung was een zeer aangename verrassing. Het neoklassieke geluid, waar traditionele IJslandse muziek en jazzy improvisaties doorheen geweven werden in een bezetting van klarinet, viool, gitaar en sopraanstem, was een gouden greep. De plaat bleek daarna het soort plaat te zijn waar je niet vaak aan terug denkt, totdat je hem weer eens opzet en jezelf voor je kop slaat omdat je vergeten was dat ie zó goed was. Van hun nieuwe I Stilluni Hljomar valt te vrezen dat hij het veel te kleine publiek van de band niet wezenlijk zal vergroten, omdat hij om onbekende reden niet meer door Radical Duke, maar door de band zelf uitgebracht wordt. Dat zou echter wel jammer zijn, want het album is weer even sterk als het prachtige debuut. Bovendien voegt hij wat variatie toe aan het geluidsspectrum van de band. Zo is Uglan Min Fin een verrukkelijke jazzy swinger en doet het tien minuten durende Baba Rests His Paws And Looks Up To the Sky denken aan de subtiele zoektochten van de betere postrock, zonder de obligate explosie aan het eind. De band houdt het continu klein: de viool wordt vaker zachtjes geplukt dan gestreken, het geluid van de kleppen van de klarinet klinkt even vaak als de geluiden die uit de hals komen en de melodieën wordt vaker gesuggereerd dan daadwerkelijk gespeeld. Daar moet je van houden, maar voor wie gecharmeerd is van hedendaags klassiek, lo-fi jazz en IJslandse experimenten is dit een adembenemend mooi begin van het nieuwe muzikale jaar.