Heel af en toe vliegt er ook wel eens iets onder de radar van Gonzo door. Zo ook I Read Where I Am, dat afgelopen september al verscheen. Maar gelukkig vonden we dit bijzondere boekwerk, geheel bij toeval, alsnog in onze handen.
I Read Where I Am is een popwetenschappelijk experiment, uit de koker van Mieke Gerritzen, Geert Lovink en Mike Kampman, waarin een blik op de toekomst van het geschreven woord geworpen wordt in de vorm van 82 korte essays en overpeinzingen. Het eerste dat opvalt (buiten de typografie, waarover zometeen meer) zijn de verschillende indexen. De eerste index doet wat je verwacht en meldt simpelweg de titel, schrijver en eerste pagina van een tekst. De Tweede meldt slechts de pagina en, in de geest van Twitter, de eerste 140 tekens van het betreffende essay. De derde index maakt een optelling van de woordfrequentie, met paginavermelding, en is dan ook op die frequentie gesorteerd. Achterin vind je ook nog een gerelateerde onderwerpen-, en verklarende woorden-lijst, ¨Drawn from Wikipedia¨ wordt daar schaamteloos bij vermeld. Aan het begin van iedere tekst vind je trouwens ook een wordcount en een gemiddelde leestijd; leuk gevonden maar persoonlijk word ik daar dus een beetje neurotisch van.
Ook de typografie is bijzonder: het merendeel van de teksten is in een behoorlijk groot, vetgedrukt, sans-serif lettertype en in grijstinten uitgevoerd, waarbij de belangrijkste woorden vrijwel zwart zijn en de minder belangrijke woorden steeds lichter worden; de meeste lidwoorden hebben dus een lichtgrijze tint. En, verrassing, dat leest fascinerend goed. Zo goed zelfs dat je je afvraagt waarom deze vorm van print niet al heel normaal is, want I Read Where I Am leest met een noodgang weg zonder dat je het gevoel hebt relevante details te missen.
De teksten zelf, waarin de geneugten van zowel het digitale als analoge post-structuralistische geschreven woord nog eens uit de doeken worden gedaan, zijn helaas niet altijd van het zelfde niveau: academische Nieuwe Media helden als Lev Manovich en Florian Cramer worden doodleuk afgewisseld met ¨trendwatchers¨ als Francisco van Jole. Maar dat mag de pret eigenlijk niet drukken, I Read Where I Am moet je gewoon lezen om te geloven.