Hoe omschrijf je de kapotte blues die Bram Devens al vier albums lang op zijn eentje in elkaar knutselt? De vraag stellen, is ze eigenlijk meteen ook beantwoorden. Als een hedendaagse Robert Johnson hanteert Ignatz een behoorlijk unieke stijl – rauw, krakkemikkig, lo-fi, rammelend, vol bewuste imperfecties en doorweekt van melancholie en mysterie- die het hem mogelijk maakt om aansluiting te vinden bij uiteenlopende artiesten als bijvoorbeeld James Blackshaw, Head Of Wantastiquet of John Fahey: namen die niet meteen met blues worden geassocieerd. Blanke blues vormt weliswaar de kern van zijn muziek, maar het experimentele karakter verraadt tegelijkertijd een passie voor drones, improv, psychedelica en (free) folk. I Hate This City is dan ook geen klassieke bluesplaat. Dat waren pakweg I of II namelijk ook niet. We zien Ignatz dan ook niet meteen uitgenodigd worden op pakweg Blues Peer. Let wel, door die experimentele kant te verkopen als ontwapenend eerlijke speelsheid weet Ignatz te vermijden dat zijn muziek als moeilijk of onverteerbaar wordt betiteld. Tenslotte brengt Ignatz liedjes en moet hij bijgevolg worden gezien als een soort moderne troubadour. Zijn stem, meestal bewerkt, zijn elektrische gitaar, een kleine versterker, een rist effectenpedaaltjes en een eenvoudig keyboard zoals onder meer te horen is op The Quiet Woman stellen hem in staat om even eenvoudig als efficiënt zijn ding te doen. Wie Ignatz ooit al live zag, weet wat we bedoelen. Voor wie vindt dat Seasick Steve een afgekloofde en enigszins gedurfde vorm van blues speelt, kunnen we alleen maar een lans breken voor deze markante Brusselaar.