Eén van de redenen waarom we verslingerd zijn aan dansmuziek is het feit dat het het genre bij uitstek is dat zich niet laat strikken door de wetten van de platenindustrie. Deejays persen gelimiteerde whitelabels voor eigen gebruik en maken remixen van popgroepen die vaak succesvoller zijn dan het origineel. Mensen als Rekid, Timbaland staan geloofwaardig met één voet in de hitparade en met een andere in de underground. De clubcultuur blijft niet alleen visionair, maar vaak ook ongrijpbaar. Helaas is de bruikbaarheiddatum vaak van korte duur. Alles lijkt in golven te gaan en grote ambities doven soms sneller uit dan gedacht. Het overkwam Trevor Jackson. Jackson was al een gevierd hoesontwerper en deejay toen hij zijn Output Recordings opzette en onmiddellijk blijk gaf van een wel heel eclectische smaak. De eerste releases van het label waren van de hand van Four Tet en zijn groep Fridge, maar al snel volgde plaatwerk van Colder (de meest succesvolle groep op het label), Gramme, Mu en Dk7. Output verwierf de nodige faam en werd de Britse evenknie van het Amerikaanse Dfa, het Franse Tigersushi en het Duitse Gomma. Jackson zwoer enerzijds bij postpunk, leftfield disco en moddervette elektro – Blackstrobe vond onderdak bij het label – maar bracht anderzijds ook de triphopnoir van Circlesquare uit. Output speelde een tijdlang in de frontlinie van de dancescene mee, maar kon de interne problemen niet te baas. Met ‘I Hate Music’ brengt het label zijn laatste ademstoot uit. Jackson kiest voor zijn eigen favorieten en brengt een hybride mengeling, eigen aan het label, uit. ‘I Hate Music’ is als compilatie minder essentieel dan de vier ‘Channel’-compilaties die het label eerder uitbracht, maar herinnert er ons opnieuw aan hoe sterk de muzikale smaak van Jackson was. Rest in Peace.