Eén van de best bewaarde geheimen van de bloeiende Canadese muziekscene is misschien wel deze Julie Doiron. Begin jaren 1990 was zij samen met haar toenmalige vriendje Rick White actief in het dromerige punkbandje, naar een nummer van Sonic Youth genoemde, Erics Trip. Toen deze groep uiteenviel ging ze consequent haar eigen weg. Hoewel ze nog samenwerkte met andere bands, zoals het onderschatte Herman Dune, The Tragically Hip, Mount Eerie en Okkervil River maakte ze vooral naam met haar solowerk. Sinds 1999 brengt ze met de regelmaat van de klok nieuw werk uit. Deze nieuwe plaat, waarop ook haar ex-vriendje Rick White een belangrijke rol speelt, trapt af met het ingetogen The Life Of Dreams (inclusief fluitende vogeltjes). De fluisterende, hese stem die een beetje haar handelsmerk is, zoekt zich ook hier een weg naar onze oren. Licht verleidelijk, het is dan ook jammer dat de plaat muzikaal soms iets te braaf is om te blijven bekoren. Hoewel het album kort genoeg is om niet te gaan vervelen en ook de ogenschijnlijk naïeve teksten veel goedmaken. Tekstueel vertelt ze intimistische verhalen over zichzelf en haar omgeving met soms rake observaties over de kleine kantjes van het menselijk bestaan. Een twijfelgeval dus. Ook het naïve artwork van haar ex-man Jon Claytor met hun drie kinderen in de hoofdrol is ook een korte vermelding waard. Bij deze dus. En zoals ze het zingt in het afsluitende nummer Shes Just Glad To Be Alive. En blij dat ze zich dus ook op regelmatige tijdstippen muzikaal kan onderscheiden. Soms is er echt niet meer nodig in het leven.