Met een groeiende muziekverzameling verlies je soms uit het oog dat het niet gaat om de hoeveelheid muziek die je in je bezit hebt, maar om de muziek. Wij zijn sinds een hele tijd bezig om onze collectie uit te zuiveren, en stoten daarbij vaak op vergeten albums. Zo kwamen wij niet zo lang geleden ‘Down The River of Golden Dreams’ tegen, het beste album van de Amerikaanse indiegroep Okkervil River. Toen klonken ze nog iet of wat folky, deden ze bij vlagen wat denken aan Phosphorescent of een erg poppy Will Oldham. Dat geluid hebben ze al een tijdlang ingeruild voor een Amerikaanse indierock zoals Death Cab For Cutie die maakt: een beetje vervelend. We verloren dan ook gaandeweg onze interesse. Nu de nieuwe ‘I Am Very Far’ voor ons ligt en wij hem een eerste keer aanhoren, met toch een klein beetje hoop dat ze misschien toch teruggegrepen hebben naar het oude geluid, zijn we zeker: Okkervil River hoeft voor ons niet meer te bestaan. Hoe ze nu klinken? Een mengeling van The Waterboys en muziek voor Amerikaanse hipsters die elke band die in de David Letterman-show komt optreden, al bij voorbaat geweldig vinden. Als dat je meug is, tast dan gerust toe. Wij eten wel iets anders.